Ал-ҳосил. Тамсилий ҳикояда бир зобитнинг жуздон ва дафтарига қараб, кўрган эдикки, ҳам мартабаси, ҳам маоши, ҳам ҳаракат дастури, ҳам жиҳозоти бизга у зобитнинг ўша муваққат майдон учун эмас, балки барқарор бир мамлакатга кетишини ва шунга яраша ҳаракат қилишини кўрсатган эди. Худди шунга ўхшаб, инсоннинг қалб жуздонидаги латоиф, ақл дафтаридаги ҳистуйгу, истеъдодидаги жиҳозот тамоман ва иттифоқан Саодати Абадийяга мутаважжиҳ ва унга кўра берилган ва унга кўра жиҳозлантирилганлигига аҳли таҳқиқ ва кашф якдилдирлар. Аз жумла:

Масалан, ақлнинг бир хизматкори ва тасвирчиси бўлган "қувваи хаёлийя"га: "Сенга бир миллион йил умр билан дунё салтанати берилади, фақат, охирида мутлақо йўқ бўласан", дейилди, дейлик. Ваҳима алдаб қўймаса ва орага нафс аралашмаса, у "Оҳ-оҳ" демайди, "Воҳ..." дейди, атаассуф этади. Демак, энг буюк фоний ҳам энг кичик нарсани ва жиҳозоти инсонийяни қондиролмайди. Хуллас, бу ҳол истеъдоддандирки, инсоннинг Абад сари узанган амаллари ва коинотни ихота этган фикрлари абадий саодатларининг анвойига ёйилган орзулари кўрсатадики, бу инсон абад учун яратилган ва абад сари кетажакдир. Бу дунё унга бир меҳмонхонадир ва охиратига бир интизор хонасидир...

Ўн иккинчи Ҳақиқат - Боби Рисолат ва Танзил бўлиб, "Бисмиллаҳир роҳманир роҳийм"нинг жилвасидир.