Ҳирс туфайли сиёсат фикрларини Исломият ақоидининг ўрнига қадар етказган ҳарифлар, манманлик ва шараф эмас, балки қабоҳат ва пасткашликларга сазовор бўлдилар. Нафсоний ишқлардаги фалокатлар, маҳрумликлар бу сирдандир. У хилдаги ошиқларнинг барча девонлари бир мотам фарёдидир.

Кечаси қалбан уйқу ташвишини қилсанг, борини ҳам қочириб уйғоқ қоласан.

Икки тиланчининг бири эҳтиросли, бошқаси тортинчоқ бўлса, садақани иккинчисига беришни орзу қилишинг, шу кенг қонуннинг намунасидир.

Энг мудҳиш мараз ва мусибатимиз, ёлғонларга ва ғурурга таянган танқиддир. Танқидни агар инсоф ишлатадиган бўлса, ҳақиқат чархланади. Агар ғурур ишлатса, хароб қилади, парчалайди. Агар бу танқид, ақоиди иймонияга ва диний масалаларга кирса, бу иш мудҳишнинг энг мудҳиши бўлади. Зеро иймон - ҳам тасдиқ, ҳам изъон, ҳам илтизом, ҳам таслим, ҳам маънавий имтисолдир. Танқид эса, имтисолни (бўйсунишни), илтизомни (лозим деб топишни), изъонни (қалбан ишонишни) синдиради. Тасдиқда ҳам бетараф қолади.