яъни: "Шундай бир бало ва мусибатдан сақланингизки, у келган вақт фақатгина золимларга хос бўлиб қолмай, маъсумларни ҳам ёқади."

Бу оятнинг сири шудирки: Бу дунё бир тажриба ва имтиҳон майдонидир, таклиф ва мужоҳада диёридир. Имтиҳон ва таклиф шуни тақозо этадики, ҳақиқатлар яширин қолиб, то мусобақа ва мужоҳада ила Абу Бакрлар Аълои-Иллиййинга чиқсинлар ва Абу Жаҳллар асфали софилинга тушсинлар. Агар маъсумлар бундай мусибатларда соғлом қолсайди, Абу Жаҳллар айнан Абу Бакрлар (Р.А.) каби таслим бўлиб, мужоҳада ва маънавий тараққиёт эшиги ёпиларди ва таклиф сири бузиларди.

Модомики, мазлумнинг золим ила баробар мусибатга тушмоғи Илоҳий ҳикматга биноан лозим экан. Ажабо, ул бечора мазлумнинг раҳмат ва адолатдан ҳиссаси недур?

Бу саволга жавобан дейилдики: Ул мусибатдаги ғазаб ва шиддат ичра уларга бир раҳмат жилваси бор. Чунки у маъсумларнинг фоний моллари, улар номидан садақа бўлиб, боқий бир мол ҳукмига ўтгани каби, фоний ҳаётлари ҳам боқий бир ҳаёт қозонтирадиган даражада бир нави шаҳидлик ҳукмида бўлиб, нисбатан оз ва вақтинчалик бир машаққат ва азобдан, буюк ва доимий бир ютуқни қозонтирган бу зилзила улар учун айни ғазаб ичра бир раҳматдир.