Сўнгра кўряпмизки, зиҳаёт оламларини бир доира суратида халқ этаб, инсонни нуқтаи марказийяга кўйган. Худди зиҳаётлардан мақсуд бўлган ғоялар унда марказийлашаётгандек, бутун зиҳаётни унинг атрофига тўплаб, унга хизматкор ва мусаххар этади; уни уларга ҳаким этади. Демак, Холиқи Зулжалол зиҳаётлар ичида инсонни танлаган, оламда уни ирода ва ихтиёр этган.

Яна кўряпмизки, олами инсонийят ҳам, балки ҳайвон олами ҳам бир доира ҳукмида ташкил қилингандир. Ва нуқтаи марказийяга ризқ қўйилган... Бутун навъи инсонни ва ҳатто ҳайвонотни ризққа худди ошиқ қилдириб, уларни умуман ризққа ходим ва мусаххар этган. Уларга ҳукм этаётган нарса - ризқдир. Ризқни ҳам шу қадар кенг ва бой бир хазина қилганки, ҳадсиз неъматларнинг жамъидир. Ҳатто ризқнинг кўп навъларидан биргина навъин-инг мазасини фарқлаш учун лисонда қувваи эоиқа деган бир жиҳоз бўлиб, унга ейиладиган нарсалар ададича маьнавий нозик меэончалар кўйилган. Демак, коинот ичида энг ажиб, энг бой, энг гариб, энг ширин, энг жомеъ, энг бадиъ ҳақиқат ризқдадир.