آيه كريمه " لقد خلقنا الانسان في احسن تقويم ثم رددناه اسفل سافلين الا الذين امنوا وعملوا الصلحت"‌ وهمچنان آيه " فما بكت عليهم السماء والارض" به موازنه ومقايسه ماهيت اهل ضلالت وايمان از نقطه نظر حيات ووظيفه ونيز به نتيجه وعاقت شان اشاره مي كند
به اين د وآيه دقت كن ! ببين با چه شيوه اي موازنه ومقايسه علوي واعجاز بر انگيز مذكور را افاده مي كند!
آيات نخست: حقيقتي كه اين ايات با ايجاز اعجاز انگيزي مفصلاً افاده مي كنند, در گفتار يازدهم" بيان شده است, لذا به آنجا محول مي سازيم
اما آيه دوم: فقط با اشاره كوتاهي نشان خواهيم داد كه اين آيه چه حقيقت والايـــي را افاده مي كنــد اين آيه - با مفهوم مــوافق – چنيـــن مي گويد: آسمانها وزمين به مرگ اهل ضلالت نمي گريند وبا مفهوم مخالفش دلالت مي كند كه آسمانها وزمين به رفتن اهل ايمان از دنيا، گريه مي كنند
يعني وقتي اهل ضلالت وظايف آسمانها وزمين را انكار وبه معني ومفهوم آنها پي نمي برند وارزش وبهاي شان را پايين مي آورند وآفريننده آنان را نمي شناسند وبا ديــد حقارت بــدانها نگريســته, با آنها دشمنــي مي ورزند پس نه تنها آسمانها وزمين برايشان نمي گريند, بلكه بر آنها نفرين مي فرستند واز هلاكتشان خوشحال مي شوند
وهمچنان با مفهوم مخالف مي گويد: آسمانها وزمين به مرگ اهل ايمان گريه مي كنند زيرا اهل ايمان, وظايف سموات وارض را مي دانند, حقايق حقيقي شان را تصديق ومعاني را كه افاده مي كنند, با ايمان درك مي نمايند, چون هرگاه به آسمان وزمين مي نگرند با اين گفـــــته "‌چه زيبا آفريده شــده است! وچه زيبا انجام وظيفه مي كنند" ارزش واحترام مناسبي برايشان مي دهند, وبخاطر خدا با آنها محبت داشته وچون آئينه هاي منعكس كننده تجليات اسماءالهي هستند, آنها را دوست مي دارند
اينجاســــــت كه اسما نها وزمين گـــويا گريه كنان به زوال اهل ايمان غمگين مي شوند