سیزد همین د رما ن :

ای د رما نده ای که ا ز بیما ری ا ت شا کی هستی ! :بیما ری برای بعضی ا زا فراد گنجینه گرا نبها وهد یه ا رزشمند ا لهی ا ست. هر بیما ر ، مرض خود را با د ید گا ه خود ا رزش گذ ا ری می کند.
ما د ا م که موعد عجل معین نیست ؛ پرورد گا رعالمیان برای ا ستخلا ص ا نسا ن ا ز غفلت و یا س مطلق، که نا شی ا ز خوف و تمنا ا ست ونیز برای ا ینکه ا نسا ن را به اعمالش درد نیا ونتیجه ا ش را د رآ خرت متوجه سا زد، با فرزا نگی پیروزمند ا نه ا ش عجل را مستتر فرموده ا ست. حال با توجه به ا ین د ید گا ه که عجل به نا گاه د رمی رسد، و نیز، چون عجل د روقت غفلت ا نسا ن یقه وی را می چسبد، پس زند گی ا بدی وی ضررهای غیر قا بل جبرا نی را متحمل می شود. و ا ینجا ست که بیما ری ا برهای غفلت را پرا کند ه سا خته، آ خرت را د ر ذ هن حا کمیت بخشیده، مرگ را به خا طر آ ورده و ا نسا ن را برای مقا بله با سوا نح غفلت آ ماده می کند. بعضاً بیما ری برای ا نسا ن چنا ن نفعی را میرسا ند که، د ست آ ورد بیست سا له را د ربیست روز به گنجینه تفکری فرد بیما را ضا فه می نما ید.
ا زجمله؛ خد ا وند رحمت کند د ورفیق جوا ن ما ن را: ا ولی؛ ا یلا ملی صا بری ود ومی، ا ز روستای ا سلا می، مصطفی وزیرزا ده . ا ین د و بزرگوا ربا ا ینکه کاغذ وقلمی به همراه ند ا شتند، ولی همیشه شا هد ا یما ن محکمشا ن وپرچم د ا رصمیمیت د رعلم طلبیشا ن بود م وبا حیرت نظا ره گر فعا لیتشا ن گشتم. حکمت ا ین جوش وخروش را نمی د ا نستم. بعد ا ز وفا تشا ن فهمید م که، هرد و گرفتا ر مرض سختی بود ند. د رنتیجه ا رشا د ها ی آ ن بیما ری ؛ ا یشا ن، برعکس جوا نا ن د یگرکه فرا یض را ترک وبه د نیا چسبیده بود ند ، با تقوای محکم د رخد مت آ خرت قرا رگرفته وطریق سود آ وری را پیشه خود سا خته بود ند . ا نشا ا لله که ، د وسا ل بیما ریشا ن با میلیونها سا ل زند گی ا خروی و ا بدی آ نا ن توا ز ن یا فته ا ست. ا کنون ؛ دعا ها یی که برای سلا متی شا ن می کرد م ، یا د آ ور آ نروزها ا ست وا مید د ا رم که د عا های من برای سلا متی ا خروی آ نان مورد قبول حق وا قع شده ا ست.
به اعتقا د من؛ ا ین د و بزرگوا ر نفع ده سا له را د ر د وسا ل کسب کرد ند. با ید گفت؛ ا گرد ر ا ین د و، مثل جوا نا ن دیگر به زند گی غفلت آ میز د نیای مجا زی چسبیده بود ند، ومرگ، سربزنگاه ود رمنجلا بی، د فعتاً یقه شا ن را می چسبید، بجای گنجینه نور، قبرشا ن د ر تا ریکی مطلق فرورفته وجا یگاه جرثومه ها می گشت .
پس ، ما د ا میکه بیما ری چنین سود رسا ن ا ست. نبا ید از آ ن شا کی شد، بلکه با توکل وصبر، شا کر خد ا وند رحما ن گرد ید