آ ری ، د ر ا یا م بیما ری ، د رد ورنج مرض را به پا یین ترین سطح ، نزول د ا د ن، ا ز ا عما ل خشنود کنند ه بیما را ست ، مرحمت وشفقتی که ا ز ا طرا فیا ن نسبت به بیما را برا ز میشود، باعث تسکین ولذ ت شده وخشنودی زیا دی را د ر بیما ر به وجود می آ ورد. مقیولیت دعای بیما را ن نیرد رجا یگا ه خود، یکی ا زمسا یل مهم ا ست. سی چهل سا لی بود که به بیما ری قلنج گرفتا ر بود م وهمیشه برای بهبودی آ ن دعا میکرد م. به مرورزما ن فهمید م که، بیما ری ، برای ا ظها ردعا به ا نسا ن د ا ده شده ا ست. فهمیدم که دعا بدون زمینه ما دی ا ثرمند نبوده ، بلکه دعا با زمینه ما دی نتا یج ا خروی را به با ر می آ ورد.(4) وبیما ری خود به نوعی عبا د ت شمرده میشود که، به وسیله آ ن ضعفهای ا نسا ن برجسته شده و با فهم و د رک ا ین ضعفها، ا وبه د رگاه خالق یکتا روی آ ورده ا ز وی طلب یاری میکند. به این ترتیب، آ نچه به نظر میرسد، د رطول سی سال، ظاهراً دعا ها یم مقبول نیا فتاده وبیما ریم رفع نشده است ، ولی باز هم دعا را ترک نکرد م. زیرا دعا آ مد بیماری است ولی شفا نتیجه دعا نیست ؛ بلکه شفا از فضل خد ا وند رحما ن ا ست که به بنده اهدا
می شود ا گردعاها یما ن آ نطوریکه د لخواه ما ن ا ست مقبول نیا فتد، به معنای قبول نشد ن دعا نیست، بلکه خالق رحما ن صلاح ما ن را بهتر مید ا ند که با ا ین دعا ها چگونه رفتا ر کند. ا یشا ن ا ین دعاها را که برای د ستا ورد های ا ین د نیا یی به د رگا هش عرضه مید ا ریم برای آ خرتما ن ذ خیره میسا زد وبه ا ین روال دعاهایما ن مقبول د رگا هش قرا رمیگیرد.بالاخره با ید گفت، ا سرا رنهفته د ر
بیما ری؛ خصوصاً،عجز، ضعف وتظلم نا شی ا زآ ن که د ر دعا متظاهر می شود، مقبول حق وا قع شد نش به حقیقت خیلی نزد یک ا ست. باید بد ا نیم که بیما ری ، مد ا ر چنین د عا ی مخلصا نه ای ا ست. لذ ا هم بیما رد یند ا ر وهم پرستا ر مومن با ید ا ز فوا ید دعا آ گاه بوده وبد ا ن عنا یت کا مل د ا شته وا ز فوا ید آ ن بهره کا مل به برند.