هیجدهمین د رما ن :

ای بیما ری که شکر را ول کرده وبه شکا یت چسبیده ای ! شکا یت، نا شی ا زحق کشی ا ست. حتماً د رقبال تو حق کشی شده ا ست که ا ین چنین شکایت سرد ا ده ای. آ یا میدانی که به گرد ن توحقهای زیا دی ا زبا بت شا کربود ن ا ست، ولی ا نجا مش ندادی ! آ ری، حق جنا ب حق را به جا نیآ وردی ، د رحالی که د رجایگاه نا حق قرا رگرفته ای ، حق طلبی آغاز میکنی وشکا یت سر د ا ده ای ! [ به قول معروف د ست پیش گرفته تا پس نیا فتی!] تو مرد م بالا تر ازخود را که د رصحت سلا مت هستند ، نگاه میکنی وشکا یت سرمی دهی،
د رصورتیکه سلا متی خود را بررسی کرده وبه بیما ران پا یین ترا ز خود که د رحا ل نزا ر شکر گذ ا ر هستند، نظرعبرت آ موزا نه د ا شته با ش.(1) د ست شکسته خود را بررسی کرده ود را ثر بیماری [ قانقاریا] د ستهای بریده شده بیما را ن را مشاهده کرده وعبرت گیر! ا گر یک جشم سالم د ا ری، نا بینا یا ن را ببین وحال و روزشا ن را بررسی کرده وشکرگذ ا رخالق یکتا با ش! آ ری ، د رنعمت خد ا د ا د ی، هیچ بنده ای را حق نیست که بالاتر ا ز خود را مشاهد ه کرده مقا یسه پیشه گیرد. بلکه د رمصیبتها ا ست که، با ید به مصیبت زده ها یی که د ر درجات بالاتری از مصیبت هستند، نظر داشته ومقایسه را د ر پیش گرفته، وشا کر خد ا وند یکتا
با شیم. ا ین وقوعات د ر بعضی ا ز رساله ها بطور اجمال آ ورده شده که، خلاصه آ ن چنین ا ست:
ا زیک مصیبت زده ویا ا زیک رنجبر ویا از یک بی چیزی که با مشقت زندگی سرمیکند سئوال کن:" حال و روزت چگونه است؟ "
ا گرعقلی به سرد ا شته با شد خوا هد گفت :" شکر خد ای را خوب م، کا ر میکنم. کا ش آ فتا ب زود غروب نمی کرد واین کا ررا تما م می کرد م وا د ا مه مید هد: زمان سریع میگذ رد،عمرباقی نیست، آ نهم می گذ رد. وا قعاً زحمت می کشم؛ ولی میبینم که ا ینهم میگذ رد. پس همه چیز زود گذ ر ا ست." معنای ا ین جوا ب نشا نگر آ نست که: زما ن ا رزشمند ا ست و زود گذ ر، و ا زگذ ر سریع آ ن شکوه وشکا یت دا رد و لذ ت را د رباقی بودن ا ن مید ا ند. پس میبینم، با کا رومشقت، ا رزش عمربیشتر د رک میشود. وصحت وسلا مت تن پرورا نه، عمررا تلخ تر کرده وآ رزومند گذ ر سریع آ ن خوا هیم بود.
ای براد ربیما رم! بد ا ن که، د ررساله های دیگربا تفصیلات وبطوروسیع نوشته شده وبه اثبات رسیده است که، پا یه ا صلی مصیبتها، شرهاحتی گناهان، ا نسا ن ا ست. ا نسا ن نمونه شرا ست، زیرا د رتا ریکی فرورفته ا ست، فکروذ کرش د را سترا حت، آ را مش، تن پروری وتن آ سا یی بوده، پوچی را پیشه کرده و با تا ریک ا ند یشی، برای خود، محیط عذ ا ب آ وری را تد ا رک د یده ا ست. ا ما تحرک و تحول، عا مل شا د ا بی وجود است ووجود بوسیله ا ین د ود رک می شود؛وچنین وجود ی ما یه خلوصیت بوده ونورا ست.
ما د ا می که حقیقت چنین ا ست؛ بیما ری تو، ا رزشمند بود ن سلا متی را د رزند گی ا نسا ن به ا ثبا ت میرسا ند.پس، قد رتمند کرد ن ، عمیق تر کرد ن سلا متی ونیزتسری دا د ن آ ن به سا یراعضا که باعضوبیما رد ررا بطه هستند وآ ما ده کرد ن آ نا ن برای معا ونت د ر د رما ن عضو بیمارهمجنس ، همراه با شنا سا ند ن راه سلا متی به آ نا ن ، طریق ثوا ب ا ست. وا زطرف د یگربیما ری، نما یش د هند ه نقشهای هماهنگ ومتفا وت ا سا می صانع یکتا ا ست، که د راین بیما ری، به عنوا ن میهما نی آ موزش د هند ه سا ختا رجسمی در جهت شنا سا ند ن آ نها، بر تووا رد شده ا ست. ا نشا الله که وظیفه خود را به سرعت به پا یا ن رسا نیده وا ز تن تورخت برمی بندد. وبه سلا متی ند ا می د هد:" بیا وبطور دا یم د ر ا ین منزل بیتوته کن، وظیفه ا ت را انجا م ده . ا ین منزل جا یگه توست و د رآ ن با عا فیت زند گی کن."
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(1) : به زیر نویس هفـد همین د رما ن، هامش،(1-4) مرا جعه شود