(1) : فیض القا د ر، 2 : 45 ـ 1285 .
(2) : ا قتبا س ا ز ا حا د یث: ریا ض ال صالحین، ص . 368 ـ 370 ؛ فیض القادر، 6: 177.
(3) : فیض القا د ر، 1 :1341و 595 ؛ ا بن ماجه، جنا زه : 1 ؛ دیلمی ، مسند ال فرد وس، 1: 1280 .
(4) : ها مش: آ ری، قسمی ا ز بیما ری ها، علت وجودی دعا هستند، بنا برا ین ا گرد عا با عث ا زبین رفتن بیما ری شود، وجود دعا باعث ا زبین رفتن خود میشود؛ واین هم نا شد نی ا ست. [ مثال برای تفهیم]
بزرگوا ری؛ تن پرورآ زمندی را به زیرمنا ره مسجد برده ومیگوید، برای هرپله ای که بالا روی یک سله بتوخوا هم د ا د. حرکت آغاز شده مرد ک ا زبزرگوا رد رهرپله سله ای د ریا فت میکند ود رنها یت، د رآ خرین پله منا ره گرا ن بها ترین سله به ا ود ا ده می شود. مرد ک آ زمند ، پس ا زد ریا فت آ خرین وگرا نبها ترین سله، بدون توجه به ا شیاء گرا نبها د ریا فتی و بد ون تشکر ا زصاحب سله ها، رو به آ سما ن کرده جنین میگوید:" کا ش منا ره بلند ترا زا ین می بود، با زهم بالاترمیرفتم وسله بیشتری میگرفتم! آ خرچرا این منا ره مثل آ ن قله کوه و یا ا ز آ ن یکی منا ره بلند تر نیست؟ " و ورد گونه شکوه وشکا یت سر می د ا د. ا ین رفتا رد رعین حالی که کفرا ن نعمت ا ست ، حق نشنا سی بزرگی نیز به حسا ب می آ ید. ا نسا نی که ا زهیچ، به ا ین صورت نما یافته ، سنگ جا مد نشده، د رخت نشده، حیوا ن چها زپا نشد ه ، صورت برا زند ه ای را ا ز حق د ریافت کرده، به د رجه مسلمانی ا رتقا یا فته، وبیشترا یا م زند گی را با صحت وسلا مت گذ را ند ه ولی به ا ین نعمت بزرگ توجهی نکرد ه، مسبب بعضی ا ضرا ر گشته، د ر صورتی که لایق این صحت و
سلا مت نبوده وبا نا سپا سی وسوا ستعما ل ا زا ین سلا متی ، آ نچه را که از د ست د ا ده ویا آ نچه را که می خوا ست ولی نتوا نسته به
د ست آ ورد وا ززمین وزمان شا کی گشته ، صبوری ا زکف د ا ده که:" ا ما ن ا زتو، چه کرد م که به چنین مصیبتی گرفتا رم کردی." وربوبیت خد ا وند یکتا را مورد هجمه وانتقا د قرارد ا ده وبا یک حالت طلبکا را نه، یک بیما ری ویا مصیبت ما دی را به یک بیما ری معنوی تبد یل کرده ، د چا رش می شود. بسا ن بکسوری که با یک د ست شکسته به مسا بقه ا د ا مه د هد! با شکوه وشکا یتها یش باعث تزا ید مرض و استیلای آ ن بر تن و جان می شود. د ر صورتی که عقل به ا و فرمان مید هد: " اَ لَّذ ینَ اِ ذَ آ اَ صاَ بَتهم مصیبَة قآ لوآ اِ نَّـا لِلَّهِ واَ نَّـآ اِ لَیهِ راَجِعونَ " (1-4) گویان به مطالب نهفته د را ین آ یه یرا زا سرا ررفتا رنما ید، تا بیماری د ر وی تسکین یافته به سر آ مده و به صحت وسلا مت نا یل گرد د.
(1-4) : " هما ن کسا نی که چون مصیبتی به آ نا ن رسد گویند : ما ا زخد ا ییم و به خد ا با ز میگرد یم. " ( سوره بقره : ایه 156.)