چها رمین د رما ن :

ای بیما رشا کی ! شکا یت توبی جا ست؛ شاکربا ش وصبور. زیرا جسم وجوا رح وجا نت، ملک طلق تو نیست . آ نها فرآ ورده د ست تو نیست، ا زسا زنده ای نیز خریدا ری نکرده ای . پس بد ا ن که ما لک، د یگریست، ما لک هم د رملک خود بنا به دلخوا هش د خل و تصرف خواهد کرد.
چناچه د ر گفتار بیست و ششم آ ورده ا یم؛ ا ستا د هنر مندی، ماهرود ست طلا ، می خواهد هنرد ست آ فریده زیبا وثروت خلا قا نه ا ش را به نما یش د رآ ورد. وی ما نکنی حقیر را درمقا بل پشیزی ، برای مد تی محد ود ا جیر کرده وپیرا هن مرصع گونه طرا حی و تولید کرد ه ا ش را میخواهد برتن آ ن مسکین پروکرده وبه نما یش د رآ ورد. ا ستا د هنرمند زبرد ست برای نشان دا د ن هنرخارق العاده ا ش، پا رچه پیراهن را برش میدهد، بهم می آ ورد، کوتاه و بلند کرده و تغییر میدهد. ا یا مزدور مسکین حق دا رد که اعترا ض گونه به ا ستا د متذ کرشود: « ای ا ستا د، مرا تحت منگنه قرا رد ا ده و برای زیبا ترکرد ن طرح پیراهنت، بااین بشین وبرپاها، د وخت ود وزها یت، زیبا ییم را بهم ریخته وآ زا رم داده ای.»؟!! و یا هوا ر کشد که : « تو بی ا نصا ف وبی مروتی»؟!
آ ری، ای بیمار، د رمثل منا قشه نیست، صا نع ذ وا لجلا ل برای گوش، چشم، مغز وقلب تو همچون پیراهنی مرصع وپرازا حسا س های نورانی، پیراهن جسمت را با قلم مینیا توری آراسته وبرای نمایش آن تورا ازحالتی به حالتی د یگرد گرگون ساخته ود را وضاع گونه گون به ظهور رسا نیده ا ست. هما نطوریکه د ر گرسنگی ا ورا رزا ق مید ا نی ؛ به هنگا م بیما ری نیز ا ورا شا فی خطا ب کن ! زیرا د رخوا ستها ما د رمصیبتها، تجلی یا رمند یش را به صورت ا سما وی متجلی می سازد، آ نها د ستا ورد یی ازحکمت و شعاع ها ئی ا ز رحمت ا وست که د ر نهاد آ ن ا نوار، زیبائی های بی شماری نهفته ا ست. ا ینک، چنا نچه پرده کنا ر رود، د ر پس پرده آ ن بیماری وحشت ا فزا ونفرت ا نگیزت، زیبا یی های روح ا فزا و صمیمانه ای تجلی پید ا خواهد کرد.