پنحمین د رما ن:

ای بیما ری که به مرض مبتلا شدی ! پس ا ز تجا رب طولانی د رک کرد م که؛ بیما ری برای بعضی ها هد یه ا لهی وتجلی رحما نیت ا وست. در این هشت نه سال گذ شته؛ بعضی ا ز جوانا ن بیما ر، ا ین نالایق را قا بل دانسته واسندعای دعا کرد ند. د قت کردم : جوا نا نی را که ملاقات میکرد م نسبت به جوا نا ن د یگر به آ خرت متوجه شده بود ند . ا ز سرمستی حوا نی د ورشد ه و از غفلت وهوا و هوسهای به مقد ا ر زیا د فا صله گرفته وخلا ص گشته بود ند. ا حوا لشان را تحت نظرد ا شتم، رحمت الهی بود ن بیماریشا ن را به آ نا ن گوشزد می کردم و می گفتم :
« برادرم : به علت بیما ربود نت با توهم د ردی نمی کنم . برا یت ا حساس شفقت ند ا رم ، فقط دعا یت می کنم ، تا زمانی که بید ا رشده و بینش پید ا کنی بیما ری را تحمل کن. زما نیکه وظیفه بیما ری را بجا آ ورده وبه ا تمام رسا نیدی ، خالق رحمان انشاالله شفا یت را متجلی خواهد کرد.» :
وا دا مه میدا د م : « قسمتی ا زا جزای توا ز سلا متی غفلت کرده ، نما زرا ترک کرده ، قبررا ازیا د برده ، پروردگا رش را به فراموشی سپرده، بد ین وسیله ساعتی هوسهای ظاهری نوش آ فرین د نیوی را به جا ن خریده وحیا ت ا خروی را به خسرا ن د چا رنمود ه ، ضا یع کرده و حتی به ویرا نی سپرده ا ست. تو با د ید گا ن بیما رت، منزل بعدی یعنی قبر را ورا سی کرده وحتی منزل بعد ا زآ ن یعنی سرای ا خروی را بازد ید نموده و نسبت به آ نها موضع خود را اعلا م می کنی . پس بیما ری برایت صحت آ فرین ا بد یت بخش است ؛ وبه تشبیهی سلامت ظاهری به خودی خود نوعی بیما ریست .»