hîkmeta Te ye; tesadufa tevlihev, nikare têkil bibê.
Hem ew birûska ku elektrîka herî mezin e û bi îsaretêteswîqa bi bal îstifadeya ji sûda ronahiya wê dike jî, qudreta Te ya li fezayê, bi awayekî xwesik tenwîr dike. Hem birq vedana ewran jî, ku bi gurînîya tesbîhata xwe ji asîmanan sîrqîniyê diêne û fezaya terikî- mezin, dide axaftin û mizgînîya hatina baranê dike; bi lîsanê qal dipeyive, Te teqdîs dike û ji Rubûbiyeta Te re, sahidiyê dike.
Hem bayên ku bi gelek wezîfeyên mîna bi dayina rizqê herî lazim ê ji bo zîheyatan û ji aliyê îstîfadeyê ve, yê herî hêsa ye û bi dayina nefesan û rehetkirina nufûsan hatiye wezîfedarkirin jî, evê atmosferê, ji bo hikmetekî adeta werdigerîne sûretê “leweha mehw û îsbatê” û “texteyê ku lê dinivîsîne, îfade dike, peyre xera dike” û bi vî rengi, çawan ji fealiyeta qudreta Te re îsaret û ji wucûda Te re sahidiyê dike; her wuha ew rehmeta ku bi merhemeta Te ji ewran tê dotin û ji zîheyatan re tê sandin jî, bi kelîmeyên bi dilopên wê yên mewzûn, muntezem; ji wis’eta rehmeta Te û ji sefqeta Te ya fireh re sahidiyê dike.
Ey Mutesrrifê Fe’al! Û ey Feyyazê Mute’al! Ji wucûba wucûda Te re çawan ewr, birûsk, berq, ba, baran; yek bi
yek sahidiyê dikin, her wisan jî hemû bi hev re, tevî ku ji aliyê keyfiyetê ve, ji hev dûr; ji aliyê mahiyetê ve, muxalifê hev in jî, bi heysiyeta yekîtî, bihevrebûna ku dikevin nava hev û bi alîkariya hev dikin; ji wehdet û yekîtiya Te re, xayet qewî, îsaretê dikin.
Hem çawan ku ji ‘hesmeta Rubûbiyeta Te ya ku, asîmanên bêser û ber, dike mehsera ecêb, hin rojan bi çend caran tije dike û vala dike re.. ji ‘ezameta qudreta Te ya ku,wî asîmanên fireh, nola lew’heyeke ku dinivîsîne, duguhurîne û nola singêrekî diguvêse û pê baxçeyê zemîn av dide û tasarrûf dike re û ji sumûla wê ya bo her tistî re,