Дүниенi Рахманның19 бiр қонақ үйi екенiн көрсете отырып‚ дүниедегi жаратылыс атаулыны Иләhи есiмдердiң айналары екендiгiн‚ ал жаратынды туындылары болса‚ үнемi жаңарып отыратын Сәмадани хаттар екенiн бiлдередi. Әрi дүниенiң опасыздығынан, нәрселердiң көзден таса болуларынан және жалғанды сүюден туындайтын адамның жараларын жақсылап емдеп‚ жазып бередi. Және күдiктi ойлардың шырмауынан құтқарады.

Сондай-ақ‚ өлiм мен ажалды барзах әлемiне және мәңгi әлемдегi достарға қауышудың‚ әрi кездесудiң бастамасы ретiнде көрсетедi. Дiннен шыққандардың ойынша‚ барша достарынан мәңгi айрылысу деп өздерiнше ойлаған өлiмнiң қара дақтарын осылайша кетiредi. Ондай қоштасу - қоштасу емес‚ нағыз табысу екенiн дәлелдеп бередi.

Әрi қабiр - мейiрiмдiлiк әлемiне‚ бақыт мекенiне, жәннат бақшаларына‚ Рахманның нұрлы әлемiне ашылған бiр есiк екенiн дәлелдеумен қатар‚ адам баласының ең үлкен қорқынышын сейiлтiп‚ ең аяусыз қасiрет пен өкiнiш толы қабiрдегi саяхатының ең тәттi‚ үйреншiктi және көңiлдi бiр саяхат екенiн көрсетедi. Қабiр мен аждаhаның аузын бiтейдi‚ сөйтiп жайнаған сұлу бақшаға есiк ашады. Яғни қабiр аждаhаның аузы емес‚ қайта қайырымдылық толы бақшаларға ашылған бiр есiк екенiн көрсетедi.