De persoon die zijn ego vertrouwt, in de duisternis van zijn onwetendheid valt, verzot is op de duisternis van zijn dwaling is te vergelijken met mijn eerste situatie in het verhaal. Hij ziet met zijn dwalende en gebrekkige kennis, die te vergelijken is met de lantaarn, het verleden als een groot graf en een duisternis die met non-existentie vermengd  is. De toekomst is voor hem een stormachtige, gruwelijke plaats die van toevalligheden afhankelijk is. Terwijl elke  gebeurtenis en elk schepsel een kleine ambtenaar van de Alwijze Barmhartige is, ziet hij ze als een gevaarlijk beest  en komt in een situatie terecht die wordt uitgedrukt in het vers  Thaghôets  

Met het oog van zijn hart ziet hij elke eeuw als een heerschappij van een profeet of heilige, waarin reine zielen hun opgaven vervullen om Allah te aanbidden. Daarna eindigt hun opdracht in deze wereld en vliegen ze roepend: “Allah is groot”, naar de plaats die hen te wachten staat. Achter de veranderingen van de tussenwereld en het hiernamaals ziet hij met het licht van zijn geloof in de verte links van hem een gastmaal van de Barmhartige die in de tuinen van het paradijs, in het paleis van geluk is opgesteld. Hij begrijpt nu dat gebeurtenissen zoals storm, aardbevingen  en tornado’s onderdanige ambtenaren zijn. En hij ziet dat gebeurtenissen in het begin van de lente zoals  storm en regenbuien angstaanjagend lijken, maar in werkelijkheid erg plezierige opgaven vervullen. Zelfs de dood ziet hij als het begin van een eeuwig leven en het graf als de deur die er naartoe leidt. Andere punten kun je zelf vergelijken. Pas de werkelijkheid maar toe op het voorbeeld...