En zo zijn zij in het moeras van naturalisme gevallen ? reciteren   eeuwig   de   lofprijs   (tesbihat)   en   de   mens wordt  een  echte  mens  -  bij  God  -  als  hij  naar  dit aspect kijkt dat gericht is op de namen van God en het Hiernamaals.    Zo    vindt    men    een    weg    door    het vergankelijke naar de eeuwigheid. Dus  er  is  een  ander  doel  in  dit  leven  en  in  de  dood,  in verzamelen en verspreiden en achter het hele bestaan. De  vergelijking  is  foutloos. Wat  hier  gebeurt  is  vormen en  schikken,  het  maken  en  volgen  van  voorbeelden. De   kosten   die   bij   al   dit   verzamelen   en   verspreiden worden  gemaakt  zijn  hoog,  maar  na  het  opnemen  en samenstellen   van   de   beelden   worden   ze   blijvend getoond in de bioscoop. Eveneens worden de beelden en  compilaties  van  hen  die  voor  een  korte  tijd  een individueel   en   een   maatschappelijk   leven   leiden   in deze wereld opgenomen. Ook worden de vruchten van hun   daden   opgenomen.   Zo   kunnen   ze   rekenschap afleggen  op  de  grote  Verzameldag.  Maar  de  beelden en  compilaties  worden  ook  bewaard  voor  vertoning  op een  geweldige  tentoonstelling,  en  om  de  capaciteiten van   hen   voor   de   eeuwige   gelukzaligheid   open   te leggen. Dus   in   een   hadith   wordt   dit   feit   met   de   volgende woorden  uitgedrukt:  Deze  wereld  is  de  akker  van  het Hiernamaals.

Dus   deze   wereld   bestaat.   En   wijsheid,   genade, barmhartigheid  en  rechtvaardigheid  bestaan  ook  door hun sporen in de wereld. Het Hiernamaals bestaat dan even  zeker  als  deze  wereld  bestaat.  Dus  alles  in  deze wereld  kijkt  op  een  bepaalde  manier  naar  die  andere wereld.  Dit  betekent  dat  we  daarnaartoe  gaan.  Als  je het  Hiernamaals  ontkent,  dan  ontken  je  de  wereld  en zijn  inhoud.  Hieruit  volgt:  de  mens  wordt  niet  alleen door  de  dood  en  het  graf  opgewacht,  maar  ook  door het Paradijs of de Hel. Elfde waarheid De  deur  van  menselijkheid;  dit  is  de  manifestatie van Zijn naam 'de Waarheid' (Hak). Allah  de  enige  Aanbedene  creëert  de  mens  in  dit universum voor de absolute en universele heerschappij en    als    Zijn    belangrijkste    dienaar    en    diepzinnige gesprekspartner.   En   Hij   creëert   hem   in   de   hoogste waarde   (ahsen-i   takvim)   en   als   een   alomvattende spiegel  voor  de  manifestaties  van  Zijn  namen  en  voor de  grootste  naam  (Ism-i  Azam),  en  de  rang  van  Ism-i Azam  is  in  iedere  naam  aanwezig.  En  Hij  creëert  hem als  het  schoonste  wonder  van  Zijn  macht  en  geeft  de meeste  voorwerpen  (zoals  zintuigen)  aan  hem  om  de inhoud   van   de   schatkamers   der   barmhartigheid   te wegen,   en   te   kennen   als   een   onderzoeker.   En   Hij creëert  hem  met  de  meeste  behoefte  aan  grenzeloze geschenken   en   als   degene   die   meer   lijdt   onder   de vergankelijkheid   dan   ieder   ander   wezen   en   die   de bestendigheid   sterker   nodig   heeft   dan   alles.   En   Hij creëert   hem   als   de   gevoeligste,   armste   en   meest behoeftige  onder  de  levenden.  En  Hij  creëert  hem  als de  ongelukkigste  die  erg  onder  deze  wereld  lijdt,  maar tegelijkertijd  geeft  hij  hem  ook  de  hoogste  vorm  en eigenschappen.  Vandaar  dat  de  mens  de  eigenschap heeft om naar een eeuwig huis te verlangen en dat ook waard  is.  -  Is  het  dan  ooit  mogelijk  dat  Hij  de  mens creëert  zoals  hierboven  vermeld,  maar  hem  niet  naar het  huis  van  de  eeuwigheid  stuurt?  Zou  Hij  de  rechten van  de  mens  in  de  verdoemenis  laten  verdwijnen,  wat totaal  tegenstrijdig  is  met  Zijn  gerechtigheid?  Zou  Hij zulk   lelijk   onrecht   verrichten   in   de   ogen   van   de waarheid? De Rechtvaardige Heer, de bezitter van wijsheid en volmaakte   barmhartigheid,   heeft   aan   de   mens   een geweldige   eigenschap   gegeven.   De   mens   verdraagt deze  eigenschap  en  die  is  hem  toevertrouwd,  hoewel de   aarde,   hemelen   en   bergen   die   niet   durven   te verdragen.