بن ده آيتدن بو درسمى آلدقجه اويله بر قوّۀِ معنويه‌يى بولدم كه، دگل شيمديكى دشمنلريمه بلكه دنيايه ميدان اوقوتديره‌بيلير بر إقتدارِ ايمانى حسّ ايده‌رك بتون روحم ايله {حَسْبُنَا اﷲُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ} ديدم. و حدسز فقرم و إحتياجم جهتنده دخى بر نقطۀِ إستمداد ايچون ينه او آيته مراجعت ايتدم. بڭا ديدى كه: ”سن مملوكيت و عبوديت إنتسابيله اويله بر مالكِ كريمه منسوب و إعاشه دفترنده مقيّدسڭ كه؛ هر بهار و يازده غيبدن و هيچدن اومولمديغى يردن و قورو بر طوپراقدن قالديرر، اينديرر طرزنده يوز دفعه زمين سفره‌سنى آيرى آيرى يمكلريله تزيين ايدر، سره‌ر. گويا زمانڭ سنه‌لرى و هر سنه‌نڭ گونلرى، بربرى آرقه‌سندن گلن إحسان ميوه‌لرينه و رحمت طعاملرينه برر قاب و بر رزّاقِ رحيمڭ كلّى و جزئى إحسانات مرتبه‌لرينه برر مشهردرلر. ايشته سن بويله بر غنىِّ مطلقڭ عبديسڭ. عبديتڭه شعورڭ وارسه، سنڭ أليم فقرڭ لذيذ بر إشتها اولور.“ بن ده او درسمى آلدم. نفسمله برابر ”أوت أوت، طوغريدر.“ دييوب متوكّلانه {حَسْبُنَا اﷲُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ} ديدم

اوچنجى مرتبۀِ نوريۀِ حسبيه: بن او غربتلر و خسته‌لقلر و مظلوميتلرڭ تضييقيله دنيادن علاقه‌مى كسيلمش بولارق، أبدى بر دنياده و باقى بر مملكتده دائمى بر سعادته نامزد اولديغمى ايمان تلقين ايتديگى هنگامده ”اوف! اوف!“دن واز گچدم، ”اوخ! اوخ!“ ديدم. فقط بو غايۀِ خيال و هدفِ روح و نتيجۀِ فطرتڭ تحقّقى، آنجق و آنجق بتون مخلوقاتڭ بتون حركات و سكناتلرينى و أحوال و أعماللرينى، قَولاً و فعلاً بيلن و قيد ايدن و بو كوچوجك و عاجزِ مطلق اولان إنسانى كندينه دوست و مخاطب ايدن و بتون مخلوقات اوستنده بر مقام ويرن بر قديرِ مطلقڭ حدسز قدرتيله و إنسانه نهايتسز عنايت و أهمّيت ويرمسيله اولابيلير، دييه دوشونوب بو ايكى نقطه‌ده؛ يعنى بويله بر قدرتڭ فعاليتى و ظاهرًا بو أهمّيتسز إنسانڭ حقيقتلى أهمّيتى حقّنده ايمانڭ إنكشافنى و قلبڭ إطمئناننى ويرن بر ايضاح ايستدم. ينه او آيته مراجعت ايتدم؛ ديدى كه: ”{حَسْبُنَا} ده‌كى {نَا} يه دقّت ايدوب، سنڭ ايله برابر لسانِ حال و لسانِ قال ايله كيملر {حَسْبُنَا} يى سويله‌يورلر، ديڭله!“ أمر ايتدى