Бейлеки гедем болса, Фырагун кимин небисҗең, текепбир, мейхор, адам; гөйә мүлкде эбеди галҗак кимин, дүнйәниң гох-галмагалларындан, дагдагаларындан хабарсыз: "Ёк, патыша ким болупдыр? Мен мүлкүми сатҗак дәл, кейпи-сапада яшаҗак!" дийди.

Аз вагтдан соңра биринҗи адамың шейле бир мертебеси бейгелди, хер ким оңа гөзигидиҗилик билен серетди. Ол патышаның лутфы билен хас гөзел көшкде багтлы дөвран сүрүп яшады. Бейлекиси болса шейле бир хала гирифдар боляр - хер ким оңа гынаняр, эмма, "Оңа гереги хем шол" диййәр. Чүнки эден хатасы себәпли, хем багтлы дөвраны, хем-де мүлкүни йитирйәр. Үстесине-де җеза ве азап чекйәр.

Ине, эй, мениң хөвесден долы небсим! Шу мысалың дүрбүси билен середип, хакыката догры дүшүн! Ол патыша, эзели, эбеди Солтан болан Реббиң, Халыгыңдыр.