Меселем: бир адам томсуң гүни тәсин бир бакҗада дост-ярларының арасында хош бир зыяпатдакы кейпе хем канагат этмән, өзүни пис, харам ичгилер билен серхош эдип, хамала гышың ортасында вагшы хайванларың ичинде ач хем чыплак халдадырын өйдүп, багырмага ве агламага башласа, оңа нәхили рехим этҗек?! Себәби, ол өз-өзүне зулм эдип, дост-ярларыны вагшы хайванлар сайьш кемсидйәр. Ине, ол бетбагт хем шейле этди. Багтыяр шахсыет болса, хакыкаты гөрйәр. Хакыкат болса говудыр. Хакыкатың хуснуна дүшүнмек билен, хакыкат эесиниң кәмиллигине хормат гойяр. Рахметине мынасып боляр. Куръаның "Эрбетлиги өзүңден гөзле, говулыгы Алладан" диен хөкмүниң сыры аян боляр. Эйсем, шулар ялы тапавутлары деңешдирсең, дүшүнерсиң, ягны овалкының гара небси оңа магнавы җәхеннем тайярлапдыр. Бейлекисиниң ягшы ниети, хусны занны, говы гылыгы ве говы ой-пикирлери оны ыхсан ве багта, парлак бир пазылата хем-де берекете етирипдир.

Эй, небсим! Небсим билен бирликде бу хекаяны диңлейән адам!