Ҳам, яна дейди: "Эй инсон! Сен ўзингга молик эмассан. Сен қудрати ниҳоятсиз бир Қодийр, раҳмати ҳадсиз бир Роҳийми Зоти Зулжалолнинг мамлукисан. Шундай экан, сен ўз ҳаётингни ўзингта юклаб заҳмат чекма, чунки ҳаётни берган Удир. Идора эттувчи ҳам Удир.

Ҳам, дунё соҳибсиз эмаски, сен бошингга дунё юкини юклатиб олиб, сўнгра ваҳимага тушиб, мароқ этсанг. Чунки унинг соҳиби Ҳакиймдир, Олиймдир. Сен эса, меҳмонсан, ортиқчасан, ишига аралашма, аралаштирма.

Ҳам, инсонлар ҳайвонлар каби мавжудот; ўз ҳолларига ташлаб қўйилмаганлар. Балки вазифадор маъмурдирлар. Бир Ҳакийми Роҳиймнинг назаридадирлар. Уларнинг аламла-рини ва машаққатларини ўйлаб, руҳингта ал-ам чектирма. Ва уларнинг Холиқи Роҳиймининг раҳматидан илгари шафқатингни сурма.

Ҳам, сенга душманлик вазиятини олган микробдан то вабо, тўфон, қурғоқчилик ва зилзилаларга қадар барча нарсаларнинг тизгини у Роҳийми Ҳакиймнинг қўлидадир. У Ҳакиймдир, беҳуда иш қилмас. Роҳиймдир, роҳиймийяти кўпдир. Қилаётган ҳар ишида бир нави лутф бор".