Хуллас, аҳли залолатнинг "саодати ҳаётийя", "такаммулоти инсонийя" "маҳосини маданийят" ва "лаззати ҳуррият" деяётган нарсаларининг ич юзлари будир. Сафоҳат ва сархушлик бир пардадир, муваққатан ҳис эттирмайди. "Туф уларнинг ақлига!" де...

Аммо Қуръоннинг жаддаи нуронияси аҳли залолат чекаётган барча яраларни ҳақоиқи иймония ила тадовий этади. Аввалги йўлдаги жами зулумотни кетказади. Залолат ва ҳалокатнинг ҳамма эшикларини ёпади. Яъни:

Инсоннинг заифлик ва ожизлигини, фақирлик ва эҳтиёжини бир Қодийри Роҳиймга таваккул ила тадовий этади. Ҳаёт ва вужуднинг юкини Унинг қудратига ва раҳматига таслим этиб, ўзига юкламасдан, балки ўзи у ҳаёти ва нафсига мингандек бир роҳатбахш мақомга чиқади. Ўзининг "нотиқ бир ҳайвон" эмас, балки ҳақиқий бир инсон ва мақбул бир мусофири Раҳмон эканлигини билдиради. Дунёнинг бир мусофирхонаи Раҳмон эканлигини кўрсатиш-ла ва дунёдаги мавжудот Асмои Илоҳийянинг ойиналари эканлигини, маснуъоти эса, ҳар вақт янгиланиб турадиган мактуботи Самадонийя эканликларини билдириш-ла, инсоннинг фанои дунёдан ва заволи ашёдан ва хубби фониятдан келадиган яраларини гўзал бир тарзда тадовий этади ва ваҳималарнинг зулумотидан қутқаради.