Лекин агар инсон худбинликни ташласа, хайрни ва вужудни Илоҳий тавфиқдан истаса, ёмонликдан, бузғгунчиликдан ва нафсга эътимод қилишдан воз кечса, истиғфор айтадиган тўлиқ абд бўлса, у вақт

нинг сирига етади. Ундаги ниҳоясиз бўлган ёмонлик қобилияти ниҳоясиз яхшилик қобилиятига айланади. "Мавжудотларнинг энг аълоси" қийматини олади, аълои ъиллиййинга чиқади.

Хуллас, эй ғофил инсон! Жаноби Ҳақнинг фазлига ва карамига боқ: ганоҳларни бир бўлса минг ёзиш, савобларни бир ёзиш ва ёки ҳеч ёзмаслик адолат бўлгани ҳолда бир гуноҳни бир ёзади, бир савобни ўн, баъзан етмиш, баъзан етти юз, баъзан етти минг ёзади. Ҳам бу ҳикматдан англаки, у мудҳиш Жаҳаннамга кириш - амалнинг жазсюидир. Одилликнинг ўзгинасидир. Аммо Жаннатга кириш - фақат фазлдир.

t Иккинчи ҳикмат. Инсонда икки жиҳат бор:

Бири аноният нуқтаи назаридан дунёвий ҳаётга қарашлидир.