Буларга қиёс этилса, бечора ёшларнинг кўп хатарлари бор: энг тотли ҳаётларини энг аччиқ ва ачинарли бир ҳаётга айлантиряптилар. Билхосса, шимолда катта бир давлат ёшлик ҳавасотига эргашиб, бу асрни бўронлари ила ларзага соляпти. Чунки оқибатни кўрмайдиган кўр ҳиссиёт етовидаги ёшларга аҳли номуснинг гўзал қизларини ва аёлларини ибоҳа этади (ҳалоллайди). Балки ҳаммомларига аёл-эркак бирга яланғоч ҳолда киришлари ва шунга изн беришлари жиҳатида бу бузуқликларни ташвиқ қилади. Ҳам дайди ва фақирларга бойларнинг молларини ҳалол қиладики, бутун одамзот бу мусибат қаршисида титраяпти.

Хуллас, бу асрда Ислом ва турк ёшлари қаҳрамонона ўзини тутиб, иккитомонлама ҳужум қилаётган бу таҳликага қарши "Рисолаи Нур"нинг "Мева" ва "Ёшларга раҳнамо" каби ўткир қиличлари билан қуролланиб муқобала этишлари лозимдир. Йўқса, у бечора ёш ҳам дунё истиқболини, ҳам масъуд ҳаётини, ҳам охиратдаги саодатини ва ҳаёти боқиясини азобларга, аламларга айлантириб, маҳв этади. Ва суиистеъмол ва сафоҳат ила хастахоналарга, ҳаётнинг тошқинликлари ила ҳибсхоналарга тушади. Эйвоҳлар, афсусланишлар билан кексалигада кўп йиғлайди.