Ҳошия. Ўша вақтлари бу ҳолати руҳия форсий бир муножот шаклида қалбга келди, Анқарада "Хубоб рисоласи"да чоп этилгандир.

Бу олти томондан келаётган даҳшатларга қарши менга нуқтаи истинод ва силоҳи мудофаа бўла оладиган жузъий бир жузи ихтиёрийдан бўлак бир нарса қўлимда йўқ. У ҳадсиз аъда ва ҳисобсиз музир нарсаларга қарши биргина силоҳи инсоний бўлган у жузи ихтиёрий ҳам ноқис, ҳам қисқа, ҳам ожиз, ҳам ижодсиз бўлгани учун касбдан бошқа бир нарса қўлимдан келмас. На ўтмиш замонларга кета олади, то ундан менга келадиган хузунларнинг унини ўчирсин; ва на истиқболга кира олади, то ундан келадиган қўрқувларни тўссин. Ўтмиш ва келажакларга оид амалларимга ва аламларимга фойдаси йўқлигини кўрдим.

Бу олти томондан келаётган даҳшат ва ваҳшат ва қоронғулик ва маъюсийят ичра типирчилаб турган бир пайтимда бирдан Қуръони Мўъжизул Баённинг самода порлаган иймон нурлари мададимга етишди. У олти томонни шу қадар нурлантириб ёритдики, кўрганим у ваҳшатлар, у қоронғуликлар юз даража қуюқлашса ҳам, у нур уларга қарши кофий ва вофий эди. Ҳамма у даҳшатларни бирма-бир тасаллига ва у ваҳшатларни бирма-бир унсиятга айлантирди. Яъни: