Мана шу ҳолатда вазиятимга боқдим ва кўрдимки: мадори азвоқ бўлган ёшлик кетяпти, маншаи ахзан бўлган кексалик унинг ўрнига келяпти ва ғоят порлоқ ва нуроний ҳаёт кетиб, ўрнига зоҳиран қоронғу даҳшатли ўлим келишга ҳозирланяпти... Ва у кўп севимли ва доимий деб ўйланган ва ғофилларнинг маъшуқаси бўлган дунё ғоят тезликдя заволга қовушяпти.

Узимни ўзим овунтириш ва яна бошимни ғафлатга суқиш учун Истанбулда ҳаддимдан кўп ортиқ кўрганим мақоми ижтимоийнинг завқларига боқдим, ҳеч бир фойдаси бўлмади. Уларнинг жамики эътиборлари, илтифотлари, тасаллилари яқинимдаги қабр эшигигача кела олади, у ерда сўнади. Уларни шуҳратпарастларнинг бир ғояи хаёли бўлган шон ва шарафнинг ялтироқ пардаси остида юракни эзувчи бир риё, совуқ бир худфурушлик, муваққат бир сарсамлик суратида кўриб, англадимки, ҳозирга қадар алданиб келганим бу ишлар ҳеч қандай тасалли бера олмас ва уларда ҳеч қандай нур йўқ экан.