Сўнгра заволи билан ҳар кимни йиғлатгувчи ва ҳар кимни ўзига мафтун ва муштоқ қилгувчи ва гуноҳ ва ғафлат ила кечган ва кечаётган ёшлигимга боқдим. У чиройли, ялтироқ либоси ичида ғоят хунук, сархуш, сарсам бир юзни кўрдим. Агар моҳиятини билмасайдим, бир неча йил мени маст этиб кулдириши эвазига юз йил дунёда қолсам, мёйи йиғлатар эди. Негаки, ундайлардан бири йиғлаб бундай деган:

Яъни, "Кошки ёшлигим бир кун қайтсайди, кексалик менинг бошимга нақадар хазин ҳоллар келтирганини унга шиква этиб сўйлардим".

Ҳа, бу зотга ўхшаб, ёшликнинг моҳиятини билмаган кексалар ёшликларини ўйлаб, таассуф ва таҳассур-ла йиғлашмоқда. Ҳолбуки, ёшлик агар аҳли қалб, аҳли ҳузур ва ақли бошида ва қалби ўрнида бўлган мўминлaрда бўлса, ибодатга ва хойротга ва тижорати ухровияга сарф этилса, энг қувватли бир василаи тижорат ва гўзал ва ширин бир воситаи хойротдир. Ҳамда у ёшлик, вазифаи диниясини билиб, уни суиистеъмол этмаганларга қийматдор, завқли бир неъмати Илоҳиядир. Агар истиқомат, иффат, тақво бирга бўлмаса, кўп таҳликалар келтиради. Тошқинликлари ила саодати абадиясини ва ҳаёти ухровиясини зада қилади. Балки ҳаёти дунёвиясини ҳам барбод этади. Балки бирикки йиллик ёшлик завқини деб кексайганида кўп йиллар ғам ва кадар чекади.