Қара, ҳам бақо каби шундай бир ҳожати омма учун дуо этмоқдаки, нафақат аҳли арз, балки аҳли самовот, балки бутун мавжудот Унинг ниёзига иштирок этиб, лисони ҳол ила: "Оҳ... ё Роббано! Бер, дуосини қабул эт. Биз ҳам истаймиз", демоқдалар. Яна қара! Шундай хазинона, шундай маҳбубона, шундай муштоқона, шундай тазаррукорона боқий саодат истамоқдаки, бутун коинотни йиғлатгириб, дуосига иштирок эттирмоқда.

Боқ, ҳам шундай бир мақсад, шундай бир ғоя учун саодат истаб, дуо этмоқдаки, инсонни ва бутун махлуқотни асфали софилийн бўлган фанойи мутлаққа қулашдан, қийматсизликдан, фойдасизликдан, абасийятдан аълойи ъиллиййин бўлган қийматга, бақога, улкан вазифага, мактуботи Самадонийя даражасига чиқармоқдадир.

Боқ, ҳам шундай юксак бир физори истимдоткороналик ила истаяпти ва шундай ширин бир марҳамат истаб ниёз ила ёлворяптики, гўё бутун мавжудотга, самовотга, аршга эшиттириб, сажда эттириб, дуосига: "Омин, Аллоҳумма, омин", дегиздиряпти.