ёъни, инсонларнинг ижтимоий ҳаётини сақлаган ва саодатга йўллаган муҳаббат ва севмоқ сифати энг зиёда севилишга ва муҳаббатга лойиқдир.

Ва инсонларнинг ижтимоий ҳаётини остин-устун қилган душманлик ва адоват ҳар нарсадан зиёда нафратга ва адоватга ва ундан юз ўгиришга лойиқ ва чиркин ва зарарли бир сифатдир. Бу ҳақиқат Рисолаи Нурнинг "Йигирма иккинчи Мактуб"ида изоҳи билан баён этилганидан бу ерда қисқа бир ишора этамиз. Шундайки:

Хусумат ва адоватнинг вақти битди. Икки жаҳон уруши адоватнинг нақадар фано ва бузғунчи ва даҳшатли зулм эканини кўрсатди. Ичида ҳеч қандай фойда йўқлиги ошкор бўлди.

Шундай экан, душманларимизнинг ёмонлиги - тажовуз бўлмаслик шарти ила - адоватингизни жалб этмасин. жаҳаннам ва азоби Илоҳий уларга кифоядир.

Баъзан инсоннинг ғурури ва нафспарастлиги, ўзи билмаган ҳолда аҳли иймонга нисбатан ҳақсиз ўлароқ адоват этади, ўзини ҳақли деб ўйлайди. Ҳолбуки, бу хусумат ва адоватла аҳли иймонга нисбатан муҳаббатга сабаб бўлган иймон, Исломият ва инсонийлик каби қувватли сабабларни истиҳфоф этишдир, яъни қийматларини ерга уришдир.