Мени ўз ҳукминг остига ололмайсан. Қани йўлингдан қолма, қўмондонингнинг изни ила йўлингдан ўтавер!"

Эй поезддаги дўстларим ва эллик йил кейинги, фанларга интилган қардошларим! Бу боланинг ўрнида Рустами Эроний ва Ҳаркули Юноний ўша ажиб қаҳрамонликлари билан бирга замонлар ошиб бу ерда бўлишларини фараз қилиб кўринг. Уларнинг замонасида поезд бўлмагани учун, албатта, поезд бир интизом билан ҳаракатланишига эътиқодлари бўлмайди. Бирданига бу тунел оғзидан, бошидан оташ нафаси момақалдироқ каби ҳайқириб, кўзларидан электр чақмоқлари чақнаган ҳолда чиқиб келган поезднинг даҳшатли ҳужум ила Рустам ва Ҳаркул томон бостириб келиши қаршисида, у икки қаҳрамон нақадар қўрққан, нақадар қочган бўлардилар! Ўшандай ажиб жасоратлари бўла туриб, бир чақиримдан узоққа қочган бўлардилар. Қаранг, бу даббатул-арзнинг ваҳимаси олдида ҳурриятлари, жасоратлари қандайин маҳв бўлишини. Қочмоқдан бошқа чора тополмайдилар. Чунки, улар унинг қўмондонига ва интизомига эътиқодлари бўлмагани учун ғоятда итоатли бир маркаб* деб тасаввур қилолмайдилар.. Балки ғоятда мудҳиш, парча-парча қилгувчи, вагон катталигидаги йигирмата арслонни орқасига улаган бир нави арслон деб ваҳимага тушадилар.