Ҳамда у сир туфайли "Роҳат заҳматда, заҳмат роҳатдадир," жумласи зарбул-масал бўлиб кетган.

Ҳа, жонсиз нарсаларга диққатла назар солинса, билқувва, яъни фақатгина истеъдод ва қобилият жиҳатида ноқис қолиб ривожланмаганларнинг, катта бир ғайрат ва ҳаракат билан кенгайиб қобилиятдан фаолият суратига ўтишида мазкур суннати Илоҳия дастурига мувофиқ бир ҳолат кўринади. У ҳолат эса шунга ишора қиладики, у фитрий вазифада бир шавқ ва у масалада бир лаззат бор. Агар у жонсизларнинг умумий ҳаётдан ҳиссаси бўлса, шавқ ўзиники бўларди, йўқса у жонсизнинг тимсоли бўлган, назорат қилиб турган нарсага оиддир. Ҳатто бу сирга биноан дейиш мумкинки, латиф, нозик сув музлаш амрини олган вақт, шундайин шиддатли бир шавқ ила у амрга бўйсунадики, темирни бўлиб ташлайди, парчалайди. Демак, музлашлик ва нўл градус остидаги совуқнинг тили билан оғзи берк темир идишдаги сувга "Кенгай!" деган амри Раббоний келганда, шиддатли шавқ ила идишини парчалайди. Темирни ёриб ташлаб ўзи музга айланади.