Ва билмушоҳада кўрдимки, Сендан бошқа халоскор ва нажот берувчи йўқ. Гуноҳларимнинг чиркин юзидан ва маъсиятнинг ваҳший шаклидан ва бу маконнинг торлигидан бор қувватим-ла нидо этиб, дейман:

«Ал-омон! Ал-омон! Ё Раҳмон! Ё Ҳаннон! Ё Маннон! Ё Дайён! Мени чиркин гуноҳларимнинг ҳамроҳлигидан қутқар! Еримни кенгайтир! Илоҳий! Сенинг раҳматинг халоскоримдир ва Раҳматан лил-Оламийн бўлган Ҳабибинг Сенинг раҳматингга эришиш учун василамдир. Сендан шикоят эмас, балки нафсимни ва ҳолимни Сенга шикоят қиламан».

«Эй Холиқи Кариймим ва эй Рабби Раҳиймим! Сенинг Саид исмли махлуқинг ва маснуъинг ва банданг ҳам осий, ҳам ожиз, ҳам ғофил, ҳам жоҳил, ҳам хаста, ҳам хор, ҳам нолойиқ, ҳам кекса, ҳам гуноҳкор, ҳам ҳожасидан қочган бир қул ҳолида қирқ йилдан кейин надомат қилиб Сенинг даргоҳингга қайтишни истайди. Сенинг раҳматингга илтижо этяпти. Ҳадсиз гуноҳ ва хатоларини эътироф этяпти.