Маьаҳозо, лаззатларнинг тажаддудида ҳам бошқа лаззатлар бордир. Ҳа, бир самаран-инг шажараси бўлмаса, ул самарага хос бўлган лаззат унинг ейилиши билан зоил бўлади ва заволи ҳам мужиби таассур бўлади. Лекин ул самаранинг шажараси маьруф бўлса, ул самаранинг зашлидан алам ҳосил бўлмайди, чунки ўрнига келадигани бор.

Айни чоқда, тажаддуд, аслида, бир лаззатдир. Руҳи башарни энг кўп сиқадиган ажралишлардан нашъат этадиган нарса -аламлардир. Нури иймон ул аламларни тажаддуди амсол ва таҳаддуси висол умиди билан изола этади.

БЕШИНЧИ НУҚТА. Инсон бу мавжудот орасида ўзига душман ва бегона деб ёки ўликлар етимлар каби ҳаётсиз, паришон деб ўйлаган нарсаларни нури ий-мон унга аҳбоб ва қардош сифати билан кўрсатади ва ҳаётдор тасбиҳ этгувчи қилиб кўрсатади. Яъни, ғафлатла боққақ одам оламнинг мавжудотини ўзига душмандай бир зарарти деб ўйлаб ёввойилашади.