Επιπλέον, μια που ο άνθρωπος υπόκειται σε ατελείωτες δοκιμασίες και πλήττεται από αναρίθμητους εχθρούς, παρόλη του την απεριόριστη ανικανότητα, και υποφέρει από ατελείωτες ανάγκες και έχει αναρίθμητες επιθυμίες παρόλη την απέραντη φτώχεια του, ελθούσης της πίστεως, το βασικό του έμφυτο καθήκον είναι η παράκληση. Όσο για την παράκληση είναι η βάση της λατρείας του Θεού και της υποτέλειας σε Αυτόν. Με σκοπό να διασφαλίσει μια του επιθυμία ή θέλημα που δεν μπορεί να αποκτήσει, ένα παιδί είτε θα κλαίει είτε θα το ζητήσει, δηλαδή, θα παρακαλέσει με τη βοήθεια της γλώσσας της ανικανότητός του είτε ενεργητικά είτε λεκτικά, και θα επιτύχει να το εξασφαλίσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος μοιάζει με ένα λεπτεπίλεκτο, χαϊδεμένο παιδί στον κόσμο όλων των ζωντανών δημιουργημάτων. Είτε πρέπει να δακρυρροεί μπρος στην Αυλή του Πλέον Ελεήμονος και Οικτίρμονος Θεού μέσα από την αδυναμία και ανικανότητά του, ή να ικετεύει μέσα από τη φτώχεια και την ανάγκη του, έτσι ώστε τα πράγματα που θέλει, να του παρασχεθούν, ή μπορεί να προσφέρει ευχαριστίες διότι αυτά του έχουν ήδη αποδωθεί. Διαφορετικά σαν παιδί χαζό που κάνει καβγά για ψύλλου πήδημα, λέγοντας: «Με τη δική μου δύναμη καθυποτάσσω πράγματα που είναι αδύνατο να καθυποταχθούν και πράγματα χίλιες φορές ισχυρότερα, και τα αναγκάζω να με υπακούουν με τη βοήθεια των δικών μου μέτρων και ιδεών», επιδεικνύει αγνωμοσύνη για τις δωρεές (του Θεού). Και όπως ακριβώς αυτό είναι αντίθετο στην έμφυτη φύση του ανθρώπου, έτσι ακριβώς καθιστά τον εαυτό του επάξιο αυστηρής τιμωρίας.