Η πίστη καθιστά αναγκαία την παράκληση ως ένα βέβαιο μέσο εξασφάλισης αναγκών, και όπως ακριβώς η ανθρώπινη φύση έχει μια έντονη επιθυμία γι’ αυτό, έτσι ακριβώς και ο Παντοκράτορας Θεός εντέλλεται,

Πείτε, «Ο Συντηρητής μου δε θα ενδιαφερόταν για σας χωρίς την παράκλησή σας» 5 , πράγμα που έχει την έννοια του ότι: «Τι σημασία θα είχατε αν δε Μου προσφέρατε παρακλήσεις;» Προστάζει επίσης:

Επικαλεστείτε Με και θα σας απαντήσω. 6

Αν πείτε: «Προσφέρουμε συχνά παρακλήσεις, μα δε γίνονται αποδεκτές. Αλλά το εδάφιο μιλά γενικά, δηλώνει ότι κάθε παράκληση απαντάται».

ΗΑπάντηση: Το να απαντάς είναι ένα πράγμα, το να αποδέχεσαι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάθε παράκληση απαντάται, αλλά το να γίνει αποδεκτή και ότι ακριβώς ζητήθηκε να δοθεί, εξαρτάται από τη σοφία του Παντοκράτορος Θεού. Για παράδειγμα, αν ένα άρρωστο παιδί καλέσει το γιατρό, λέγοντας: «Γιατρέ! Γιατρέ!», και αποκριθεί: «Εδώ είμαι, τι θέλεις;», και το παιδί πει: «Δώσε μου αυτό το φάρμακο!», ο γιατρός είτε θα του δώσει ακριβώς αυτό που ζητά ή κάτι καλύτερο και πιο ευεργετικό για αυτόν. Ή γνωρίζοντας ότι είναι βλαβερό για την ασθένειά του, δε θα του δώσει τίποτα.