Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, η ξηρασία είναι η εποχή για τις προσευχές για βροχή. Και η επίσκεψη των συμφορών και η πληγή επιζήμιων περιστατικών τον καιρό των καθορισμένων παρακλήσεων, όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ανικανότητά του και μέσα από την παράκληση και την επικλησή του ψάχνει καταφύγιο στην Αυλή του Ενός Κατέχοντος Απόλυτη Δύναμη Θεού. Ακόμη και αν οι συμφορές δεν αρθούν παρά τις πολλές παρακλήσεις, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι δεν έγιναν αποδεκτές. Θα ήταν καλύτερο να λεχθεί ότι ο καιρός της παράκλησης δεν έχει περάσει ακόμη. Αν εξαιτίας της καταδεκτικότητας και της μεγαλοδωρίας Του ο Παντοκράτορας θεός αποσύρει τη συμφορά, φως πάνω στο φως, τότε ο καιρός της παράκλησης αυτής έχει παρέλθει οριστικά. Δηλαδή, η παράκληση έχει την έννοια της λατρείας και την παραδοχή του ανθρώπου ως προς την υποτέλειά του στο Θεό.

Όσο για τη λατρεία και την υποτέλεια στο Θεό, θα πρέπει να γίνεται απόλυτα και ειλικρινά για χάρη του Θεού. Ο άνθρωπος πρέπει μόνο να διακηρύττει την ανικανότητά του και να ζητά μαζί Του καταφύγιο με τη βοήθεια της παρακλήσεως, δεν πρέπει να επεμβαίνει στην Κυριότητά Του. Πρέπει να αφήνει τη λήψη μέτρων σε Αυτόν και να στηρίζεται στη σοφία Του. Δεν πρέπει να κατηγορεί το Έλεός Του.

Πράγματι, αυτό που στην πραγματικότητα εδραιώνεται από τα ξεκάθαρα εδάφια του Ιερού Κορανίου είναι ότι όπως ακριβώς όλα τα όντα προσφέρουν το δικό τους συγκεκριμένο δοξασμό και λατρεία, έτσι ακριβώς εκείνο που ανεβαίνει στη Θεία Αυλή από το σύμπαν ολάκερο είναι η παράκληση.