اگر انسان با درك ضعفش قولاً, حالاً وطوراً دعا كند وبا پي بردن به عجزش استمداد جسته, شكر آن تسخير را ادا نمايد در رسيدن خواسته ها وبر آوردن مقاصدش چنان موفق وپيروز مي شود كه با قدرت ذاتي وشخصي نا چيزش حتي يك دهم آن برايش ميسر نيست اما گه گاهي آنچه را كه با دعاي زبان حال حاصل كرده است, اشتباهاً به قدرت خودش محول مي سازد
مثلاً : نيروي موجود در جوجه مرغ, مرغ را واميدارد تا در برابر شير ايستادگي كند ونيروي موجود در ضعف بچه شير, شير درنده گرسنه رامسخر خويش ساخته, آنرا گرسنه مانده خود را سير مي كند نيروي موجود در ضعف, تعجب بر انگيز وتجلي رحمت الهي در آن قابل توجه است‌
طوري كه كودك معصومي با گريه وشيون, يابا خواهش والتماس, ويا با حالت حزن انگيزش, به نحوي خواسته هايش را بر آورده ساخته وافراردي قوي ونيرومند تحت فرمان ا وقــرار مــي گيرند در حاليكــه با قوت نا چيــز خودش هر گــز نمي توانست به يكي از هزاران خواسته هايش برسد پس بايد گفت: ضعف وعجز در حق ا وشفقت وحمايت ديگران را بر مي انگيزد زيرا با اشاره انگشتش قهرمانان وسلاطين را مطيع خود مي گرداند ‌
اكنون اگر چنين طفلي آن شفقت راانكار وحمايت را متهم ساخته وبا غرور احمقانه بگويد : " من با قوت ونيروي خودم همه اين افراد را به تسخير خويش در آورده ام "بدون شك ا ومستحق سيلي سختي خواهد بود
اگر انسان رحمت خالقش را انكار, وحكمتش را متهم ساخته, با حالت نا سپاسي از نعمت, قارون وار بگويد : "انما ا وتيته علي علم عندي" (قصص: 78 ) يعني من با علم وقدرتم بدست آوردم "يقيناً خود را مستحق عذاب مي گرداند‌
اين منزلت وجايگاه مشهود انسان, پيشرفتهاي بشري وكمالات مدني نتيجه منفعت طلبي, غلبه وبرتري جوي ويا قوه جدال ومناقشه ا ونيست, بلكه بخاطر ضعفش در اختيار ا وقرار گرفته, با در نظر داشت عجزش به ا ومعاونت شده, به جهت فقرش به ا واحسان وبخاطر جهلش به ا والهام وبر رفع احتياجش به ا واكرام گرديده است وبا توان واقتدار علميش بدان سلطنت نايل شده بلكه شفقت ورافت رباني, ورحمت وحكمت الهي اشياء را مسخرش گردانيده وبه ا وعطا كرده است