luzumîya îtîfaqê, nabîne. Bîlakîs ku xodxemî û quretî hebe,xwe heqdar; muxalifê xwe, niheq zen dike; li sûna îttifaq û muhabetê de, îxtîlaf û reqabet, dikeve navê. Îxlas, ji dest diçe; wezîfeya wî, zîr û zeber dube.
Han, çareya nedîtina evan encamên wahîmên ku ji van sedeman dijwar derdikevin, Neh Emir in;
1. Hereketa musbet e; Yanî divê meriv, bi hezî û muhabbetameslegê xwe, tevbigere. Dijminatîya meslegên din û noqsan û kêm dîtina yên mayin, divê mudaxaleyê fikr û îlmê wî neke; bi wan re, mesxûl nebe.
2. Bîlakîs, divê meriv bifikire ku, di nav daîreya Îslamîyetê de,ji kîjan mesrebî dube bila bube, gelek rabitayên yekîtîyê û yên ku sedemê muhabet û biratîyê ne, hene û lazim e ku îtifaq bike,
3. Xwedîyê her meslegê heqdar, di hêla heqê wî yê ku têkilî meslegê ên din nebe de, heqê wî ev e ku, dikare bêje: “Meslegê min, heq e.” Yan jî “ Meslegê min, diha bas e, rindtir e.”
Rehber girtina evê dustura însafê ya ku nikare bi awakî ku niheqî û nerindîya meslegên din îma û îddia bike û bêje “Meslegê min tenê, heq e.” Yan jî “Ya bas, mesrebê min e”,
4. Divê bifikire ku îtifaqa bi ehlê heq re, sedemekî tewfîqa îlahîû sebebê îzeta di dîyanetê de ye,
5. Divê were fêm kirin ku di zemanê êrîsa ehlê dalalet û niheqîyê ya bi sebeb hevkarîyê û bi dehaya sexsê manevîyeke hêzdar ya di suretê cemaetê de; li hemberî ewê sexsê manewîyê,berxwedana ferdî ya here xurt, mexlûb dube;Lewma, divê bi tevî îtifaqa alîyê ehlê heq ve, sexsekî manewî derxe û li hemberî ewî sexsê anewîyê dalaletê yê dijwar, heqê bide muhafeze kirin,
6. Û ji bo ku heqê , ji sawlet û bindestîya batilê rizgar bike,