"Zij zijn gaan studeren. Je kunt het als volgt zien: India is een bekwame zoon van de Islam; zij studeert in de hoge school van de Britten. Egypte is een knappe zoon van de Islam; zij neemt lessen in de Britse school voor ambtena ren. Caucasie en Turkistan zijn twee moedige zonen van de Islam; zij volgen een opleiding aan de Russische oorlogsacademie. En ga zo maar door. U ziet, nadat deze edele zonen van de Islam hun diploma's hebben ontvangen, zal ieder een continent leiden en zullen ze dienst doen onder de vlag van de Islam. Op de horizonnen van perfectie zullen zij het geheim van de pre-eeuwige wijsheid verkondigen, welke is geworteld in de mensheid volgens een pre-eeuwig goddelijk besluit en lot." Na zijn aankomst in Van bezoekt Bediüzzaman de naburige stammen en probeert hen over de positieve aspecten  van de beschaving te onderwijzen. Wat is ware vrijheid? Hoe zou het moeten worden bepaald? Hoe zou constituti onalisme moeten worden beschouwd? Welke eigenschappen behoren de heiligen, sjeiks en de heersers te hebben?

Hoe kunnen de fysieke en godsdienstige wetenschappen worden ontwikkeld en hoe zouden deze wetenschappen aan de jongere generatie moeten worden onderwezen? Hij verklaarde dat er scholen geopend moesten worden die gelijktijdig zowel de godsdienstige als ook de moderne wetenschappen onderwijzen. Later publiceerde Bediüzzaman een boek met al deze vragen en antwoorden, genaamd Müna-zarat (de Debatten).

Vanuit Van vertrekt Bediüzzaman naar Damascus. Hier gaf hij in de Umayyad moskee een preek aan ongeveer tienduizend mensen, waaronder zo'n honderd theologen. Zijn preek werd daarna gepubliceerd onder de titel: De Preek van Damascus (Hutbe-i Şamiye). Deze preek gaat niet alleen over de oorzaken en de oplossingen voor het onheil, welke op dat moment de Islamitische wereld trof, maar het kondigt ook voorspoedige tijden aan waarin de Islam een leidende positie in de wereld zal innemen. Vandaag de dag is het voor de Moslims nog steeds een uiterst waardevolle, relevante preek Hierna keerde Bediüzzaman terug naar Istanbul om nogmaals steun te vragen voor zijn universiteit in het Oosten, de Medresetü'z-Zehra. Hij sloot zich aan bij de groep van Sultan Reşad op weg naar de provincie Rumelië van de Ottomaanse Rijk. Het voormalige Griekenland, Bulgarije, Wallonië, Servië, Bosnië. In Kosovo moest een grote universiteit worden opgericht, maar met het uitbreken van de Balkanoorlog is er niets van gekomen.

Bediüzzaman  overtuigde  Sultan  Reşad  en  de  leiders  van  het  Comité  van  Unie  en  Vooruitgang  dat  Oostelijk Anatolië, als centrum van de Islamitische wereld, een grotere behoefte aan een universiteit heeft. Hij verzocht het Comité om de negentienduizend gouden munten die aan de universiteit Kosova waren toegewezen, toe te wijzen aan Oostelijk Anatolië. Zijn verzoek werd goedgekeurd en in Van aan de oevers van het meer in Edremit werden

de fundamenten van de Medresetü'z-Zehra gelegd. Kort hierna brak echter de Eerste Wereldoorlog uit en moest het project worden gestopt. Bediüzzaman en zijn studenten bewapenden zich en sloten zich aan bij de het leger. Bediüzzaman kreeg de leiding over de militiekrachten.