بو رساله‌نڭ تأليفندن اون بر سنه أوّل رمضانِ شريفده إستانبولده بايزيد جامعِ شريفنده حافظلرى ديڭله‌يوردم. بردن شخصنى گورمدم، فقط معنوى بر سس ايشيتدم گبى بڭا گلدى. ذهنمى كندينه چويردى. خيالاً ديڭله‌دم، باقدم كه بڭا دير:

”سن قرآنى پك عالى، چوق پارلاق گورييورسڭ. بى‌طرفانه محاكمه ايت، اويله باق. يعنى بر بشر كلامى فرض ايت باق. عجبا او مزيتلرى، او زينتلرى گوره‌جك ميسڭ؟“

حقيقةً بن ده اوڭا آلداندم. بشر كلامى فرض ايدوب، اويله باقدم. گوردم كه: ناصل بايزيدڭ ألكتريق دوگمه‌سى چوريلوب سوندوريلنجه اورته‌لق قراڭلغه دوشر. اويله ده او فرض ايله قرآنڭ پارلاق ايشيقلرى گيزلنمگه باشلادى. او وقت آڭلادم كه، بنم ايله قونوشان شيطاندر. بنى ورطه‌يه يووارلانديرييور. قرآندن إستمداد ايتدم. بردن بر نور قلبمه گلدى. مدافعه‌يه قطعى بر قوّت ويردى. او وقت شويله‌جه شيطانه قارشى مناظره باشلادى

ديدم: أى شيطان! بى‌طرفانه محاكمه، ايكى طرف اورته‌سنده بر وضعيتدر. حالبوكه هم سنڭ، هم إنسانده‌كى سنڭ شاكردلرڭ، ديديگڭز بى‌طرفانه محاكمه ايسه؛ طرفِ مخالفى إلتزامدر، بى‌طرفلق دگلدر. موقّةً بر دينسزلكدر. چونكه قرآنه كلامِ بشر دييه باقمق و اويله محاكمه ايتمك، شقِّ مخالفى أساس طوتمقدر. باطلى إلتزامدر، بى‌طرفانه دگلدر، بلكه باطله طرفگيرلكدر.

شيطان ديدى كه: اويله ايسه نه اللّٰهڭ كلامى، نه ده بشرڭ كلامى ديمه. اورته‌ده فرض ايت، باق.