او وقت أهلِ دنيانڭ حالنه چوق تعجّب ايتدم. ناصل كنديلرينى آلداتييورلر؟ چونكه او وضعيت، دنيانڭ تام فانى اولديغنى و إنسانلر ده ايچنده مسافر بولونديغنى بِالبداهه گوستردى. أهلِ حقيقتڭ متماديًا، دنيا غدّاردر، مكّاردر، فنادر، آلدانمه‌يڭز ديمه‌لرى نه قدر طوغرى اولديغنى گوزمله گوردم. هم إنسان ناصل جسميله، خانه‌سيله علاقه‌داردر؛ اويله ده، قصبه‌سيله، مملكتيله بلكه دنياسيله علاقه‌دار اولديغنى كندم ده گوردم. چونكه بن وجودم إعتباريله إختيارلق رقّتندن ايكى گوزمله آغلاركن، مدرسه‌مڭ يالڭز إختيارلغى دگل، بلكه وفاتندن طولايى اون گوزله آغلامق ايسته‌يوردم. و او شيرين وطنمڭ يارى ئولمه‌سيله يوز گوزله آغلامغه إحتياجم واردى. روايتِ حديثده واردر كه؛ هر صباح بر ملائكه چاغيرييور: {لِدُوا لِلْمَوْتِ وَابْنُوا لِلْخَرَابِ} يعنى ”ئولمك ايچون تولّد ايدوب دنيايه گليرسڭز، خراب اولمق ايچون بنالر ياپييورسڭز.“ دييور. ايشته بو حقيقتى، قولاغمله دگل گوزمله ايشيدييوردم.

أوت او وضعيتم او وقت بنى ناصل آغلاتديرمش؛ اون سنه‌در خيالم، او وضعيته اوغرادقجه ينه آغلايور. أوت بيڭلر سنه ياشامش او إختيار قلعه‌نڭ باشنده‌كى منزللرڭ خراب اولماسى و اونڭ آلتنده‌كى شهرڭ سكز سنه ظرفنده سكز يوز سنه قدر إختيارلانماسى و قلعه آلتنده‌كى غايت حياتدار و مجمعِ أحباب اولان مدرسه‌مڭ وفاتى، عموم عثمانلى دولتنده بتون مدرسه‌لرڭ وفاتنى گوسترن جنازه‌سنڭ معنوى عظمتنه إشارةً قوجه وان قلعه‌سنڭ يك‌پاره طاشى، اوڭا بر مزار طاشى اولمش. عادتا او مدرسه‌ده‌كى سكز سنه أوّل بنمله برابر بولونان مرحوم طلبه‌لرم، قبرلرنده بنمله برابر آغلايورلر. بلكه او قصبه‌نڭ خرابه ديوارلرى، طاغلمش طاشلرى بنمله برابر آغلايورلر و اونلرى آغلايور گبى گوردم.