УНБЕРЕНЧЕ ДӘВА:Әй сабырсыз хаста кардәш! Хасталык сиңа хәзерге минутта булган бер кайгы бирү белән бергә.. әүвәлге хаста­лыгыңнан бүгенгә кадәр ул хасталык­ның бетүеннән хасил булган бер мәгънәви ләззәт һәм савабындагы бер рухи ләз­зәт бирә. Бу көннән, бәлки бу сәгатьтән соң киләчәк заманда хасталык әле юк, әлбәттә юктан кайгы да юк; кайгы булмаса, тәэсирләнү була алмас... Син ялгыш бер сурәттә курыкканың өчен сабырсызлык килә. Чөнки, бүген­гедән алдагы бөтен хасталык заманының матди ягы китүе белән бергә, кайгысы да киткән; андагы савабы һәм бетүендәге ләз­зәте калган. Сиңа файда һәм сөе­неч бирергә тиешле икән, аларны тө­шенеп кайгыру һәм сабырсызлану -диваналыктыр. Киләчәк көннәр әле килмәгән.. алар­ны хәзердән үк уйлап, булмаган бер көндә, булмаган бер хасталыктан, булмаган бер кайгыдан курку белән уйлап кайгыру, сабыр­сызлык күрсәтеп, өч мәртәбә булмаганга барлык төсе бирү - диваналык түгел дә ни микән? Бу сәгатьтән әүвәлге хасталык вакытлары сөенеч бирә икән. Һәм шулай ук бу сәгатьтән соңгы заман юк, хасталык юк, кайгы юк икән. Син, Җәнаб-е Хакның сиңа бир­гән бөтен сабыр куәтен алай уңга-сулга таратма; бу сәгатьтәге кайгыга каршы тупла; "Я Сабур!" дип әйт, таян.