Ҳам яна дейди: "Эй инсон! Унинг исмлари ва сифатларига оид муҳаббат истеъдодини бошқа бебақо мавжудотга берма, бефойда махлуқотга улашма. Чунки асарлар ва махлуқот фонийдирлар. Аммо у асарларда ва у санъатли махлуқларда нақшлари, жилвалари кўринаётган Асмои Ҳусна боқийдирлар, доимийдирлар. Ва исмлари ва сифатларининг ҳар бирида мингларча эҳсон ва жамол мартабалари, мингларча камолот ва муҳаббат табақалари бор. Сен биргина "Раҳмон" исмига боқки, Жаннат унинг бир жилваси ва абадий саодат унинг бир шуъласи ва дунёдаги жамики ризқ ва неъмат бир қатрасидир".

Хуллас бу муқояса, аҳли залолат билан аҳли иймоннинг ҳаёт ва вазифа жиҳатидаги моҳиятларига ишора қилувчи:

ҳамда натижа ва оқибатларига ишора қилувчи:

оятига диққат эт. Нақадар юксак ва мўъжизона тарзда, юқорида баён этган муқоясамизни ифодаламоқда.

Биринчи оят: "Ўн биринчи Сўз"да бу оятнинг мўъжизакорона ва мўжазкорона ифодалаган ҳақиқати батафсил баён этилгани учун, буни унга ҳавола қиламиз.