- Йирт буларни. Бу гўзал баҳор мавсумида сафар қилишнинг бизга нима кераги бор? дейди. Ҳар қандай ёлғонлар ила уни ишонтиришга ҳаракат қилади. Ҳатто у бечора унга бир оз мойиллик кўрсатади. Ҳа, инсон алданади. Мен ҳам шундай бир ҳийлакорга алдандим.

Бирдан ўнг тарафдан момақалдироқдек гумбурлаган бир садо келади. Дейди:

"Зинҳор алданма. Ва у ҳийлакорга айтгинки, агар ортимдаги арслонни ўлдириб, қаршимдаги дорни суғуриб, ўнгу сўлимдаги яраларни даф этиб, олдимдаги сафарни бекор қилишнинг чораси сенда бўлса, агар тополсанг, майли, қил, кўрсат, кўрайлик. Сўнгра кел, завқ сурайлик, деб айт. Йўқса, унингни ўчир, эй бетайин! То ҳалиги Ҳизрдек самовий зот ҳам айтадиганини айтсин."

Эй ёшлигида кулган, энди кулгани учун йиғлаган нафсим! Билки, ул бечора аскар - сенсан ва инсондир

Ва ул арслон эса - ажалдир.

Ва ул дор - ўлим, завол ва фироқдирки, кечаю кундузнинг айланишида дўстлар видолашар, йўқ бўлар.

Ва ул икки яра эса: бири - сиқувчи ва ҳадсиз бир башарий ожизлик; иккинчиси - аламли, чексиз бир инсоний фақирликдир.