Туйғулари шунчалик кенгаядики, улкан дунё мавжудотини вирдига тасбеҳ бўлишда қисқа кўради. Жаннатни зикр ва вирдига ғоя бўлишга оз деб кўргани ҳолда, ўз нафсини Жаноби Ҳақнинг оддий бир махлуқидан устун қўймайди. Ниҳоятда иззат ичида ниҳоятда камтарликни жамлайди. Фалсафа шогирдларининг бунга нисбатан қанчалик паст ва тубан эканини қиёслашинг мумкин.

Хуллас, Оврупанинг носоғлом фалсафасининг бир кўзлик даҳосига янглиш кўринган ҳақиқатлар ҳақида, икки жаҳонга боққан ва ғайбни кўргувчи порлоқ икки кўзи ила икки оламга назар солган ҳамда инсон учун икки саодатга икки қўли билан ишора қилган Қуръон ҳидояти дейдики:

Эй инсон! Сенинг қўлингда бўлган нафс ва молинг ўз мулкинг эмас, балки сенга омонатдур. У омонатнинг молики ҳар ишга қодир, ҳар ишни биладиган бир Раҳийми Кариймдир. У сендаги мулкини сендан сотиб олмоқ истайди, то сен учун муҳофаза этсин, зое кетмасин. Келажакда сенга муҳим бир ҳақ беради. Сен вазифа топширилган ва маъмур бир аскарсан.