Бу Тўртинчи Масалада ғафлатнинг нақадар даражалари борлиги англашилади.

Бешинчи Масала: Бир жамоатнинг моли бир одамга берилса зулм бўлганидек ва ё бир жамоатга оид мулкларни бир одам ўзиники деса зулм қилганидек, жамоатнинг ҳаракати билан ҳосил бўлган бир натижани ва ё жамоатнинг ҳасанотлари ила ҳосил бўлган бир шарафни, бир фазилатни у жамоатнинг раисига ва ё устозига беришлик, ҳам жамоатга, ҳам у устозга ва ё у раисга зулмдир. Чунки манманлигини эркалайди, ғурурга етаклайди. Дарвозабон экан, ўзини подшоҳ деб тасаввур қилдиради. Ўз нафсига ҳам зулм қилади. Балки бир нави яширин ширкка йўл очади.

Ҳа, бир қалъани фатҳ этган бир қўшиннинг ўлжасини ва музаффариятини ва шарафини мингбоши ўзига ололмас. Ҳа, устоз ва муршид* масдар* ва манба деб ўйланмаслиги керак. Балки сазовор бўлган ва ўзида акс этувчи бир ойна эканлигини билмоқ лозим. Масалан, ҳарорат ва зиё сенга бир ойна воситаси ила келади. Сен қуёшдан миннатдор бўлиш ўрнига, ойнани манба деб ўйлаб, қуёшни унутиб, ойнадан миннатдор бўлишинг девоналикдир.