Хуллас, эй ўзини инсон деб ўйлаган инсон! Модомики моҳиятинг бундай экан, сени фақат шундай Зот ярата оладики, дунё ва охиратни биттадан манзил, еру-кўкни бир саҳифа, азал ва абадни кечаги ва эртанги кундек бошқариб турадиган Зот бўла олади. Шундай экан, инсоннинг маъбуди ва малжаи (илтижо қиладигани) ва ҳалоскори еру-кўкка ҳукми ўтадиган, дунё ва охират тизгинларига эга бўлган Зотдир.

Иккинчи Рамз: Баъзи аҳмоқлар борки, қуёшни танимагани учун бир ойнада қуёшни кўрса, ойнани сева бошлайди. Шиддатли бир ҳис ила уни муҳофаза қилишга уринади, токи ичидаги қуёши йўқолмасин. Қачонки у аҳмоқ, қуёш ойнанинг ўлиши билан ўлмаслигини ва синиши билан фано топмаслигини тушиниб етса, бутун муҳаббатини кўкдаги қуёшга қаратади. У вақт англайдики, ойнада кўринган қуёш, ойнага тобе эмас, бақоси унга боғлиқ эмас. Балки қуёш у ойнани ўша тарзда тутади ва унинг порлашига ва нурига мадад беради. Қуёшнинг давомийлиги у билан эмас, балки ойнанинг ҳаётдор порлашининг давомийлиги, қуёшнинг жилвасига тобедир.