Apalah sangat hakikat manusia yang sentiasa bergelumang dengan kelemahan, kedaifan, kefakiran dan keperluan yang tidak terbatas jika dibandingkan dengan hakikat (Tuhan) yang wajib wujud, iaitu Allah Yang Maha Berkuasa, Gagah, Kaya dan Tinggi itu!
Contoh kedua:
Antara kaedah kenabian yang sabit dalam kehidupan sosial, bahawa tolong-menolong merupakan satu perlembagaan yang menguasai alam ini, bermula daripada matahari dan bulan, hingga kepada tumbuh-tumbuhan dan haiwan. Dapat anda perhatikan bahawa tumbuh-tumbuhan membekalkan makanan kepada binatang. Binatang pula membekalkan makanan kepada manusia. Bahkan ketulan-ketulan makanan membekalkan kekuatan dan memperikan pertolongan kepada sel-sel badan.
Bagaimana perlembagaan yang lurus ini, iaitu perlembagaan tolong-menolong, undang-undang kemuliaan dan peraturan pemuliaan ini, dapat dibandingkan dengan perlembagaan 'pertarungan' yang dibawa oleh falsafah yang mengatakan bahawa 'pertarunganlah' yang menjadi pemutus terhadap kehidupan sosial. Perlu diketahui bahawa 'pertarungan' hanya lahir daripada sesetengah golongan zalim dan binatang buas yang mencakar, hasil daripada salah guna yang dilakukan terhadap fitrah mereka. Bahkan falsafah terus tenggelam dalam kesesatan sehingga menjadikan perlembagaan 'pertarungan' sebagai pemerintah yang menguasai seluruh kewujudan ini. Lalu ia memperakukan dengan kebodohan dan kedunguan yang teramat, bahawa kehidupan ini menjadi perdebatan dan per-tarungan semata.
Contoh ketiga:
Antara natijah dan kaedah kenabian yang ideal lagi tinggi dalam bidang tauhid ialah bahawa 'satu tidak lahir melainkan dari satu juga'. laitu setiap sesuatu yang mempunyai unit, tidak lahir melainkan dari satu sahaja, kerana selagi setiap benda itu mempunyai unit yang zahir, maka sudah tentu ia terhasil daripada 'pengadaan' yang dilakukan oleh zat yang satu. Manakala perlembagaan dan akidah kepercayaan falsafah lama pula mengatakan bahawa 'satu tidak melahirkan melainkan satu sahaja'. laitu tidak lahir daripada zat yang satu melainkan satu benda sahaja, kemudian benda-benda lain, lahir atau terhasil melalui perantaraan beberapa benda pengantara. Kaedah falsafah lama ini memberikan sejenis bentuk kesyirikan kepada sebab dan pengantara yang wujud dalam sifat rububiyah. la juga men-zahirkan bahawa Tuhan Yang Maha Berkuasa terhadap segala sesuatu, Maha Kaya secara mutlak dan tidak memerlukan kepada yang lain, perlu kepada pengantara-pengantara yang lemah. Bahkan mereka telah sesat sejauh-jauhnya dan memberikan nama makhluk kepada al-khaliq (pencipta) sebagai akal pertama! Mereka membahagikan seluruh kerajaan-Nya di antara para pengantara tersebut dan membuka jalan yang luas ke arah syirik yang nyata.