سوزلر | دردنجى سوز | 27
(26-28)

ايشته أى نمازسز آدم و أى نمازدن خوشلانميان نفسم!


او حاكم ايسه؛ ربّمز، خالقمزدر. او ايكى خدمتكار يولجى ايسه؛ برى متديّن، نمازينى شوق ايله قيلار. ديگرى غافل، نمازسز إنسانلردر. او يگرمى درت آلتون ايسه، يگرمى درت ساعت هر گونده‌كى عمردر. او خاص چيفتلك ايسه، جنّتدر. او ايستاسيون ايسه، قبردر. او سياحت ايسه قبره، حشره، أبده گيده‌جك بشر يولجيلغيدر. عمله گوره، تقوا قوّتنه گوره، او اوزون يولى متفاوت درجه‌ده قطع ايدرلر. بر قسم أهلِ تقوا، برق گبى بيڭ سنه‌لك يولى، بر گونده كسر. بر قسمى ده، خيال گبى أللى بيڭ سنه‌لك بر مسافه‌يى بر گونده قطع ايدر. قرآنِ عظيم الشان، شو حقيقته ايكى آيتيله إشارت ايدر. او بيلت ايسه، نمازدر. بر تك ساعت، بش وقت نمازه آبدستله كافى گلير. عجبا يگرمى اوچ ساعتنى شو قيصه‌جق حياتِ دنيويه‌يه صرف ايدن و او اوزون حياتِ أبديه‌يه بر تك ساعتنى صرف ايتمه‌ين؛ نه قدر ضرر ايدر، نه قدر نفسنه ظلم ايدر، نه قدر خلافِ عقل حركت ايدر. زيرا بيڭ آدمڭ إشتراك ايتديگى بر پيانقو قمارينه يارى مالنى ويرمك، عقل قبول ايدرسه؛ حالبوكه قزانج إحتمالى بيڭده بردر. صوڭره يگرمى درتدن بر مالنى، يوزده طقسان طوقوز إحتمال ايله قزانجى مصدّق بر خزينۀِ أبديه‌يه ويرمه‌مك؛ نه قدر خلافِ عقل و حكمت حركت ايتديگنى، نه قدر عقلدن اوزاق دوشديگنى، كندينى عاقل ظن ايدن آدم آڭلاماز مى؟


سس يوق

سوزلر