مكتوبات | اون بشنجى مكتوب | 81
(74-89)

ايشته حضرتِ حسين رابطۀِ دينيه‌يى أساس طوتوب، مُحِق اولارق اونلره قارشى مجادله ايتمش، تا مقامِ شهادتى إحراز ايتمش.


أگر دينيلسه: بو قدر حقلى و حقيقتلى اولديغى حالده، نه‌دن موفّق اولمادى؟ هم نه‌دن قدرِ إلٰهى و رحمتِ إلٰهيه اونلرڭ فجيع بر عاقبته اوغراماسنه مساعده ايتمش؟


الجواب: حضرتِ حسينڭ ياقين طرفدارلرى دگل، فقط جماعتنه إلتحاق ايدن سائر ملّتلرده، ياره‌لانمش غرورِ ملّيه‌لرى جهتيله، عرب ملّتنه قارشى بر فكرِ إنتقام بولونماسى حضرتِ حسين و طرفدارلرينڭ صافى و پارلاق مسلكلرينه خلل ويروب، مغلوبيتلرينه سبب اولمش.


امّا قدر نقطۀِ نظرنده فجيع عاقبتڭ حكمتى ايسه: حسن و حسين و اونلرڭ حانَدانلرى و نسللرى، معنوى بر سلطنته نامزد ايديلر. دنيا سلطنتى ايله معنوى سلطنتڭ جمعى غايت مشكلدر. اونڭ ايچون اونلرى دنيادن كوسدوردى، دنيانڭ چركين يوزينى گوستردى. تا، قلبًا دنيايه قارشى علاقه‌لرى قالماسين. اونلرڭ أللرى موقّت و صورى بر سلطنتدن چكيلدى؛ فقط پارلاق و دائمى بر سلطنتِ معنويه‌يه تعيين ايديلديلر؛ عادى واليلر يرينه، أوليا أقطابلرينه مرجع اولديلر.


اوچنجى سؤالڭز: ”او مبارك ذاتلرڭ باشنه گلن او فجيع غدّارانه معامله‌نڭ حكمتى نه‌در؟“ دييورسڭز.


سس يوق

مكتوبات