مكتوبات | يگرمنجى مكتوب | 317
(316-367)
مقدّمه

قطعيًا بيل كه: خلقتڭ أڭ يوكسك غايه‌سى و فطرتڭ أڭ يوجه نتيجه‌سى ايمانِ بِاﷲدر. و إنسانيتڭ أڭ عالى مرتبه‌سى و بشريتڭ أڭ بيوك مقامى، ايمانِ بِاﷲ ايچنده‌كى معرفت اﷲدر. جنّ و إنسڭ أڭ پارلاق سعادتى و أڭ طاتلى نعمتى، او معرفت اﷲ ايچنده‌كى محبّت اﷲدر. و روحِ بشر ايچون أڭ خالص سُرور و قلبِ إنسان ايچون أڭ صافى سَوينج، او محبّت اﷲ ايچنده‌كى لذّتِ روحانيه‌در.


أوت بتون حقيقى سعادت و خالص سُرور و شيرين نعمت و صافى لذّت ألبته معرفت اﷲ و محبّت اﷲده‌در. اونلر، اونسز اولاماز. جنابِ حقّى طانييان و سَون، نهايتسز سعادته، نعمته، أنواره، أسراره؛ يا بِالقوّه ويا بِالفعل مظهردر. اونى حقيقى طانيميان، سومه‌ين؛ نهايتسز شقاوته، آلامه و أوهامه معنًا و مادّةً مبتلا اولور.


أوت شو پريشان دنياده، آواره نوعِ بشر ايچنده، ثمره‌سز بر حياتده؛ صاحبسز، حاميسز بر صورتده؛ عاجز، مسكين بر إنسان، بتون دنيانڭ سلطانى ده اولسه قاچ پاره ايدر. ايشته بو آواره نوعِ بشر ايچنده، بو پريشان فانى دنياده؛ إنسان، صاحبنى طانيمازسه، مالكنى بولمازسه، نه قدر بيچاره سرگردان اولديغنى هركس آڭلار. أگر صاحبنى بولسه، مالكنى طانيسه، او وقت رحمتنه إلتجا ايدر، قدرتنه إستناد ايدر. او وحشتگاه دنيا، بر تنزّهگاهه دونر و بر تجارتگاه اولور.

سس يوق

مكتوبات