عجبا، بر گون عداوته دگمه‌ين بر شيئه، بر سنه كين و عداوتله مقابله ايتمگى هانگى إنصاف قبول ايدر، بوزولمه‌مش هانگى وجدانه صيغار؟ حالبوكه مؤمن قارداشڭدن سڭا گلن بر فنالغى، بتون بتون اوڭا ويروب، اونى محكوم ايده‌مزسڭ. چونكه أوّلا، قدرڭ اونده بر حصّه‌سى وار. اونى چيقاروب او قدر و قضا حصّه‌سنه قارشى رضا ايله مقابله ايتمك گركدر. ثانيًا، نفس و شيطانڭ حصّه‌سنى ده آييروب، او آدمه عداوت دگل، بلكه نفسنه مغلوب اولديغندن آجيمق و ندامت ايده‌جگنى بكله‌مك. ثالثًا، سن كندى نفسڭده گورمديگڭ ويا گورمك ايسته‌مديگڭ قصوريڭى گور؛ بر حصّه ده اوڭا وير. صوڭره باقى قالان كوچك بر حصّه‌يه قارشى أڭ سلامتلى و أڭ چابوق خصمڭى مغلوب ايده‌جك عفو و صفح ايله و علوّجنابلقله مقابله ايتسه‌ڭ، ظلمدن و ضرردن قورتولورسڭ. يوقسه سرخوش و ديوانه اولان و شيشه‌لرى و بوز پارچه‌لرينى ألماس فيآتيله آلان جوهرجى بر يهودى گبى، بش پاره‌يه دگمه‌ين فانى، زائل، موقّت، أهمّيتسز امورِ دنيويه‌يه؛ گويا أبدى دنياده طوروب أبدى برابر قالا‌جق گبى شديد بر حرص ايله و دائمى بر كين ايله متماديًا بر عداوتله مقابله ايتمك، صيغۀِ مبالغه ايله بر ظلوميتدر ويا بر سرخوشلقدر و بر نوع ديوانه‌لكدر.

ايشته حياتِ شخصيه‌جه بو درجه مضر اولان عداوته و فكرِ إنتقامه، (أگر شخصڭى سَورسه‌ڭ) يول ويرمه كه قلبڭه گيرسين. أگر قلبڭه گيرمش ايسه، اونڭ سوزينى ديڭله‌مه. باق، حقيقت‌بين اولان حافظِ شيرازى‌يى ديڭله:

دُنْيَا نَه مَتَاعِيسْتِى كِه اَرْزَدْ بَنِزَاعِى

يعنى: ”دنيا اويله بر متاع دگل كه، بر نزاعه دگسين.“ چونكه فانى و گچيجى اولديغندن قيمتسزدر. قوجه دنيا بويله ايسه، دنيانڭ جزئى ايشلرى نه قدر أهمّيتسز اولديغنى آڭلارسڭ!.. هم ديمش: